Mensen die ‘iets’, een probleem of crisis, hebben meegemaakt worden vaak geïdentificeerd als mensen met dat probleem, terwijl ze veel meer mens zijn, en soms allang over dat probleem heen zijn. Het is eigenlijk een probleem dat de hele samenleving heeft en dat dan wordt vastgepind op die ene persoon. Of op meerdere mensen, die daardoor gedwongen worden zichzelf te beschouwen als groep, maar verder weinig met elkaar gemeen hebben.
Wat ik mis is een plek voor ‘eindelijke verhalen’. Herstelverhalen maar toch anders. Herstelverhalen zijn voor zover ik weet, ik-verhalen, over je veranderde leven. Terwijl eindelijke verhalen herstel behandelen vanuit een wij-perspectief. In mijn idee van de wereld zijn we geen op zichzelf staande individuen, maar individuen in een samenleving. Een samenleving die nog hersteld moet worden, denk ik, omdat we dan eindelijk weer in staat zijn om niet alleen te overleven, maar ook kunnen en mogen samenleven zonder ge(dis)kwalificeerd te worden.
Wat een lap tekst, maar sommige kwesties zijn nu eenmaal niet zo simpel.
