Het is hartje zomer, ik fiets naar de zee en duik in het koele water. Wat een topdag, het zand voelt warm aan mijn voeten. Door de warme kracht van de zon voel ik mij slaperig.
Ik dommel langzaam weg in een diepe slaap…
Dan hoor ik een stem die zegt : “Het leven is een luchtballon. Het luchtelement is je ware brandstof, adem rustig in en uit. Zet je eigen koers uit. Voel waar je op wil focussen.
Het Toverwoord is flexibel kunnen zijn. Ga de uitdagingen aan die op je pad komen!
Stuur bij en vertrouw op de wind. Adem rustig in en uit. Wat er ook gebeurt! De natuurkrachten zijn veel sterker dan jou kleine willetje. Kijk naar de wind, laat je verrassen. Het gaat niet om je bestemming, het gaat om de reis er naartoe! Elke dag is een reis, een droom. Wees je eigen luchtballon!”
– Will Adelaar

Lopend door de Glorie Allee, hoor je vliegende beschermers vrolijk blowen op hun Zuinbazen. Het is kort voor de Paperclipse….
Bijna 7 plakjes vol en het mulierform kan bij Dog ingeleverd.
Zeur Reggie Manberg laat X-tochten het verhaal afrollen. Een koldermalién en zijn pandjesdrager – beiden met ezel – stoten meermaals de glorie allee door.
Witzwart uit 57 honderd 19.
Engelsen met vleugels, zuinbazen door de hele milf, wel 90 lang! Beeldzinnig, maar niet goed…
Foute actor stak dood zijn eigen, met verend mes. Dood krijgt altijd weer de hele mispoche amorf op tocht. Dood is mattie van jullie allemaal, tot en met de 7e (schaakpartij).
Gezien: Het Zevende Zegel, Ingmar Bergman, 1957
– Maarten Pieter

Waar ik ook kom. Naar de natuur het licht de som, over scholen terpen en dorpen. De samenhang: het hart eruit geschoten in het aanzicht, een veeg die tot leven komt. In het geroezemoes en het ritme van de hamer en de kracht van de beitel. Wat gaat er af wat komt er bij, met mijn oog dat knippert, de afstand overbrugt, mijn ziel die erin kruipt en me lichtvoetig maakt. Het theater draagt ertoe bij om los te gaan met een zonnebloem, paardenbloem te spelen. Als een pluis in de wind zingen met de bijen, zingen in de wind, hoe creatief is dat scheppen of prikkelen. En het carnaval ging maanden door. De aardappeleters of een stil leven van een geslacht dier. De Mesdag, welk een plezier.
Het maken. Hoe te raken, de klap van de zinnen, beminnen. De muze behagen, in stilte gedragen, het klagen en de vragen jagen voorbij. Dat plaatje van genieten en lijden; levenskunst…
– Leo Westra

Wat ik gisteren meemaakte, tart waarlijk elke beschrijving.
In de Dirk was ik, de supermarkt waar ik het liefst zo kort mogelijk ben om mijn bescheiden inkopen te regelen. Het was midden in de middag, niet eens druk. Ik bemerkte dat een keurige oude dame poogde met haar stok een grote glazen pot ingemaakte augurken naar voren te krijgen op het schap. Dat lukte niet goed en haar vergeefse prikken met de stok trok mijn aandacht. ‘Zal ik haar helpen’, vroeg ik me af, maar het was al te laat. De pot met inhoud kletterde op de vloer en de augurken rolden rond terwijl de lucht zich verzadigde met de stank van azijn. Van schrik liet een man een paar meter verderop een fles vierge olijfolie uit zijn handen vallen en gleed meteen uit over zijn zelfvoortgebrachte ongelukkige plas olie. De mand met flesjes Maggi brak gelukkig zijn val en gaf tevens cachet aan de geurenwirwar. Een aangesneld personeelslid caprioolde ook in de maagdelijke olijfolie en de oude dame stond stokstijf van verwarring. Uit een ooghoek zag ik dat twee knapen hun binnenzakken deskundig vulden met flessen wijn die ze overduidelijk niet wensten af te rekenen. Een man pakte een stuk Brie en at het op, terwijl de chaos toenam. Plunderdrang had de macht overgenomen.
Dit is natuurlijk een veelvoorkomende situatie bij de Dirks en Albert Heijns, maar wat mij schokkend beklijfde was mijn eigen gedrag. Ik snelde naar de gebaksafdeling en begon zo gretig mogelijk de Bossche Bollen te verorberen, eten, vreten, schrokken, dat de slagroom op snor, wangen, kin en neus aankoekte. Toen de gemoederen bedaard waren heb ik de dozen maar afgerekend en ging eigensweegs. Je bent ouder en wars van risico’s nemen.
– Albert