“De straat, dat is een hobbelkei. Wij zijn hobbelkeien.” Gerard staat rustig overeind. Hij kijkt met een doordringende blik om zich heen terwijl hij stevig een oude, verweerde steen in zijn hand houdt. “De straat verlengt mijn ijsbeerruimte.” Hij is omringd door zijn goede bekenden, zijn vrienden, die hij door en door kent en vertrouwd. Omdat ze iets gemeen hebben – de straat. Zijn blik valt op Anna, een oudere dame met een paarse spoeling in haar haar. Ze heeft een warme blik en hoewel haar aandacht volledig op Gerard gevestigd is, weet je ook direct dat haar niets in de rest van de ruimte zal ontgaan. Gerard beweegt zich licht deinend haar kant op. Zijn stappen zijn groot en vastberaden, toch zijn de sporen die het leven heeft achtergelaten duidelijk zichtbaar in zijn korte tocht naar haar plaats aan de overkant van de kring. Ze neemt de steen en het woord. “Voor mij is de straat de blauwe lucht, het park, het groen, de vogels in de lucht en mensen op straat. Dat is voor mij de rust en de vrijheid.”