Tor zat diep weggedoken in de grot om te schuilen. De mist was net opgetrokken en de bomen dampten na van het vele water. Het was niet zomaar een regenbui geweest. Dit was de krachtige moesson! De regen stroomde heel hard als een gordijn naar beneden. Tor kon niets meer zien. Gelukkig had hij deze grot ontdekt en schuilde hier nu al een lange tijd. Maar ja, wat is tijd, zei Tor in zichzelf, tijd is van elastiek! Toen de eerste zonnestralen zichtbaar werden, kroop Tor langzaam uit zijn schuilplaats.
Wat is dat daar? Tor kijkt verbaasd om zich heen. Naast de grot staat een hele grote oude wajangboom. Haar lange wortels hangen als haren naar beneden. Door de regen was de boom onzichtbaar geworden. Nu straalt de warme zon weer aan de heldere hemel. Alle wolken zijn verdwenen.
Aha, zegt Tor, deze boom ken ik. Hier wonen al mijn voorouders! Tor kijkt omhoog in een heldere blauwe lucht en geniet van de warme zonnestralen. Wat is het leven toch wonderlijk, denkt Tor. Omdat ik in deze grot schuilde voor de moesson, vind ik opnieuw deze oeroude krachtige wajangboom van mijn voorouders!
Wat gebeurt er nu? De wajangboom herkent de stem van Tor. Ze zegt, ik ken jouw ware naam, je heet geen Tor. Je ware naam is Scarabee, de heilige die eeuwige leeft. Jij staat voor transformatie en groei. Tor voelt een trilling door zich heen gaan. De levensenergie stoomt door zijn hart. Het is de dans van herkenning!
