Wat neem ik mee, aan gewicht, leg ik het loodje. Het lichaam als tijdelijk attribuut. De voetprint die ik achter laat, is toch anders mooi, dan de printplaat die ik uit de B&O bandrecorder sloopte, waar ik de waarde niet van woog.
Eerlijk, wat moet je met speren, vier bogen en de pijlen, bijlen, tenten, hangmatten, slaapzakken, hengels, peddels en papegaaien, buitenboordmotoren, boten of schepen.
Wie neem ik mee. De lusten en de lasten. Heeft ook ooit de kop opgestoken bij een verkeerde diagnose. Wat los en vast zat, wat ik heb genomen – wat een luxe. En ontbering ontbrak er ook niet aan. Met een beetje geluk komt het spul terug op het Waterlooplein, bij mensen die het me gunden.
Het hoort erbij. Het was een examen om een beter mens te zijn. Leve de vrijheid, hier en nu, geneugten, het waren er vele. Kwaliteit is onze reclame, hoog in het vaandel. En op de dag als vandaag, hoe grote bedrijven belastingvoordelen nemen om een agenda uit te rollen – Shell Tefal Pfas Schiphol Tata Steel. Het zijn andere tijden.
Een hengst gecastreerd in de wei. Wat liet hij achter.
