Met grote eer, of iets anders had ik moeten zeggen. Dat ik met grote nederigheid accepteer… of in grote dankbaarheid aanneem en dat ik het niet alleen, dat het een group effort was, samenwerking, ja, dat was het. En ik moet denken, nee ja, aan al die miljoenen kwetsbaren en onze plicht, en de lijdensweg van velen. Ik ontken het niet: het harde werk van velen, hou zou ik dat kunnen. En, dat we moeten blijven doorgaan, niet moeten opgeven, nooit moeten opgeven. Ook al lijkt het hopelozer en hopelozer.
Ook pinguïns doen hun best…iedere keer weer. Misschien omdat ze niet weten, of omdat ze niet anders kunnen. Ik zie ze gaan vanaf de witte klif, de eerste aarzelend, onzeker en dan: plof! En dan nog een, en nog een. Wat loert daar onder de oppervlakte? Iets anders onwetends of ook een die niet anders kan?
Het leven is een aaneenschakeling van verlies en daar moeten we vrede mee zien te krijgen om in vrede met elkaar te kunnen leven. Bladibladibla, ladida, doe je best verdorie, altijd!
