Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was
En wij in een ver land op hoge bergen stonden…
In Holland was het winter
Ik was net 71 jaar geworden
En liep op mijn laatste benen
Als ik nu niet weg ging

Dan stierf ik in dit koude kikkerland
Ik wil begraven worden 
Onder ruisende palmen
En rijstmaaltijden eten
In de tijd die me nog rest
Ik wil het leven tekenen
En beschrijven in verhalen en gedichten
Dit is mijn testament

Ronald Pessy

Wat zie je als je mij aankijkt?
Vanuit jouw binnenwereld met al je eigen gedachten.
Zo zie je mij.

Wat zie je als je mij aankijkt?
Je ziet in mij je eigen schaduw waar je bang voor bent.
Dat zie je, vergroot in mij.
Het komt naar buiten als irritatie.
Jouw eigen frustratie zie je niet.
Het ligt allemaal aan de ander.
Zo zie je mij.

Wat zie je als je in vrijheid naar mij kijkt?
Zonder oordelen vanuit goed of fout.
Niet beoordelend naar mij.
Wel kijkend vanuit de non-dualiteit.
Dan zie je mij staan in mijn eigenheid.
Dan kijk je mij aan.

Wat zie je wanneer je in eerlijkheid naar jezelf kijkt?
Wat is er in jou dat jij je met iets bemoeit buiten jou?
Ik voel dat ik de spiegel ben voor de ander.
De ander is een spiegel voor mij!
Dan kijken we elkaar aan.

Wat zie je als je mij nu aankijkt?
We zijn allebei onderweg.
Ons eigen pad volgend.
Dat is voor mij vrijheid die ontstaat door eerlijk naar jezelf te kijken.
Door de ander er te laten zijn in haar en zijn eigenheid.
Dan hebben we echt contact.
Wanneer we beiden in de spiegel kijken, dan zijn we echt vrij.
We kijken elkaar dan aan!

Will Adelaar

Muziek kregen we thuis mee door het zingen van Psalmen en Gezangen. Mijn vader kende er veel uit zijn hoofd. En dan mijn dolende oom Jan. Die kwam graag logeren en zat dan uitbundig op het harmonium te spelen. Van hem heeft mijn broer de eerste noten geleerd. Mijn broer werd de muzikant in ons gezin. Hij heeft al het koper wel bespeeld (ook de tuba, in de kelder!). Zijn opleiding kreeg hij bij de plaatselijke harmonie. Na drie maanden militaire dienst gaf hij zich met zijn dienstmaatje Willem Breuker op voor een muziekopleiding. Mijn broer Bram kwam door de selectie, Willem niet. Die is om het een of ander afgekeurd en heeft, zoals we weten, later een muziekcarrière gemaakt.
Mijn broer liet zijn trompet vooral in de kerk schallen. En hij kwam in een jazzband, die trad op schoolfeesten op, ook op mijn middelbare school. Ik kreeg er ineens vriendinnen bij; die wilden maar wat graag in de buurt van de bandleden komen. De band oefende eerst in een clubhuis, maar toen dat niet meer kon, vroeg mijn broer of het bij ons in de huiskamer mocht. Mijn vader ruimde de hele kamer uit. Bram moest wel de buren waarschuwen. Zo was ik elke zaterdag getuige van een invasie van leuke jongens met imposante instrumenten. De buurt kwam kijken. Het was swingen geblazen!

Sytske van Bochhove

Een vraag die zo complex is dat er moeilijk een eenduidig antwoord op gegeven kan worden. Ik, die als klein onzeker meisje mijn hoofd niet boven het maaiveld uit durfde steken, staan voor wat ik diep in mijn hart voelde, beleefde. De aandacht op me gevestigd zien was al iets waar ik niet aan denken moest. Terwijl mijn geest elke keer in mijn oor fluisterde: “Kom doe het nou, wees een flinke meid!” Die welzijnsstaat heb ik vele malen voorbij laten gaan. Mijn vader voerde immers de boventoon, daar durfde ik niet tegenin te gaan. Belangrijker was bij hem in de gunst te blijven.
Het heeft mijn jonge leven beheerst. Het verleden heeft mij geholpen door diepe dalen te ploegen. Het was nodig door deze zware periodes te gaan, steeds een beetje meer. De schooltijd door. Mijn jeugd met al zijn ups en downs. Elke keer iets prijsgeven van de blokkades die mij gevangen hielden, of, een beter beeld: ik liet me gevangennemen.
Totdat de ketenen niet langer nodig waren en ik de weg zag die ik gaan wilde. Duidelijk, dat de heldere tijd aanbrak. Geen diepgewortelde pijn en verdriet meer. De zelfbedachte ketens verbreken en de vrijheid voelen. Mezelf uit de schaduw trekken en mezelf laten zien: wie ik ben en waar ik voor sta. Vrijheid van geest. Elkaar respecteren en liefhebben als jezelf. Dat is onze geschiedenis door de tijd heen. Dan is er geen morgen, geen verleden. De vrijheid is er altijd, altijd geweest.

Ada Klootwijk