Pray
Pray for the growth of grain
Summer has almost faded away
We have one day left
To pray
So pray
Today
For healthy fields of grain
Oh holy equinox
Bless us with new life
In the darkest hour
In the lightest light
Embody our soils with power
Vertumnus and Pomona
Feed our mouths with bread
Our fields may not be haunted
Protect us with thy might
In the leaves of the trees
Through the water and the sky
We ask for all thou life force
Please abide on our side
Iemand ziet een oceaan van melk*
De golven rollebollen over de dijk
De gedachten zijn net niet te vangen
De doodgraversjas ligt in een plas
Gevangen in een hersenkloof
Gevangen als een roerloos konijn
Gevangen door de wind
Gevangen in een lichaam
Wieltjes willen welwillend verrukken
Wieltjes wagen zachte wangen
Wieltjes draaien dramatisch door
Wieltjes blokkeren het eendrachtskoor
Zwaaien met de vlag van brommende snorren
Zwaaien op een donkere dag
Zwaaien naar een dakloos dak
Zwaaien onder een berg kranten
*uit gedicht ‘Openingszinnen’ van Joost Oomen
De herfst… heeft zoveel emotionele facetten. Iets magisch. De dagen worden korter en mij bekruipt dat de elfen en kabouters zich roeren. Opletten geblazen. Geritsel, vooral in het bosgebied. Een gevoel van spanning. Verhalen over de kleine geesten doen hun best het nog magischer te laten voelen. De avond valt met praktische geheimzinnige kleurschakeringen om het geheel nog meer kracht te geven. Zo intens dat men de stem automatisch laat zakken en behoedzaam de weg verkent. Alle zintuigen tot het uiterste gespannen, wat vaak ondraaglijke spanning teweeg brengt. Maar zo mooi. Ik omarm de herfst omdat ik altijd in de herfst jarig ben. Vol magie en zo verstillend, zodat de lente in al haar pracht zich openbaren kan.
de grond waarop
ik loop
op elke stap
voorwaarts
er hangt een waas
van zuchten
tussen de bomen
lage takken
vangen elk woord
elke gedachte
geven dit door
als de duisternis
valt
heel wat wandelaars
komen hier
hun hoofd leegmaken
in het park
worden verhalen
geschreven
Mijn leven leef ik als ’n groot feest, alleen moet je zelf de slingers ophangen. Maar ’t leven kan ook verschrikkelijk pijn doen, zoals ’n mooie rode roos. Zo fleurig, maar er zitten doorntjes aan en die doen pijn als een speldenprik.
Dan liever op de kermis, met ’n draaimolen en knikkeren in de zonneschijn. Met allemaal zonnestraaltjes, dat zijn de lieve mensen om mij heen!
Ik zie je overal, doe je overall uit, over all gezien zie ik je, all over… is het nu al over?
Moeilijk te bevatten, gezien ik je overal zie, ben je daar nog? Van de berg gevallen? Of aan de blauwe hemel? Er zijn vast meerdere berggevallen, vallende berg is de oplossing, zegt Vallende Berg, het indianenopperhoofd, door erosie, zegt Splijtende Berg, zijn stamoudste. Ik denk aan de blauwe hemel, maar mogelijk is die grauwe kloof hoopvoller, dood liever levend… tenzij in het eerste geval de blauwe hemel leven herbergt… Mogelijk zou dan het eerste geval alsnog kunnen. Hopelijk leef je in die vallei, de schoot van de godinnen, lelie van de vallei, het besluit is afdalen, niet afdwalen. Door afdaling stijg je, in mijn achting, ik hoop je vruchtbaar te vinden, in verwachting.
Ik zal je wederzien.