Er is altijd een reden
Voor een feest
Ook al is er net een begrafenis geweest
Laten we het leven vieren
Samen dansend de dood tegemoet
En tegelijk door het dansen de dood ontwijken
Over het eind heen naar de hemel reiken
Intussen de aarde aanraken
Groen, blauw, oranje, lila, paars, wit
Overal waar een betekenis aan zit
Het prisma, de regenboog, het pastoraat
Van de ene naar de andere en terug
Zij die het horen, die je het vertelt
Zij geloven het niet, toch niet
Wie jou altijd vriendelijk lachend ziet
Aan elk feest komt ook een einde
Het is, zeggen ze dan, wel genoeg geweest
En elk einde maakt weer plaats
Voor een nieuw feest, het is als met
De seizoenen, eerst wordt het herfst, dan winter, dan lente
En uiteindelijk de zomer, waarin als alles goed is
Alles weer bloeit
Het is juist de zomer vaak, waarin ik je het meeste mis
Iedereen zoekt het licht op
In mei wordt het juist donker, stil, eenzaam
Samen komen kan niet meer, of misschien wel
Daar waar oneindig parallelle lijnen elkaar raken
In het punt waarvandaan alles vertrekt, opnieuw begint
Dit keer valt de zomer vroeg, weet niet wat er nog komt, voor de boeg
Het schip dat zee kiest en misschien wel nooit meer de haven ziet,
Tenzij gehavend
