Als ons verstand zich tijdens de slaap gaat vervelen, probeert ze de tijd te doden door te gaan spelen met de inhoud van het geheugen. Hele werelden kunnen zo ontstaan en zo werkelijk dat we soms panisch wakker worden omdat er zojuist een tijger het huis binnenkwam.
Vorige week werd ik wakker, keek uit het raam en onze hele straat was veranderd in een kolkende rivier. Twee dagen lang kon ik mijn huis niet uit, geen stroom natuurlijk, en nu krijg ik een schrijfopdracht om een droom te bedenken waarin het ook werkelijk gebeurt. Hier krijg ik dus een knoop van in mijn kop.
Ik heb een relatie gehad met een droomtherapeute. Ondanks haar expertise over dromen bleek ze later toch geen onderscheid te kunnen maken tussen roddels en realiteit. Ik was dan ook blij toen ik de vrouw van mijn dromen vaarwel mocht zeggen.
Veel interessanter is de droomloze slaap. Daarbinnen werd ik, een week voor de watersnood, wakker. Iedere morgen word ik om 4.38 uur wakker, tien minuten voor de wekker afloopt. In India noemt men dit moment, Brahma Mahurta, het uur van God. Alle spirituele oefeningen worden dan ondersteund door de Allerhoogste. Er gaan op dat tijdstip ook de meeste mensen dood. Ik werd dus wakker binnen de droomloze slaap en in een leegte waarin ik mij voor een existentiële keuze zag gesteld. Naar rechts gaan was gewoon wakker worden. Naar links betekende einde van het Peter verhaal. Oh, dacht ik, gaat dat zo gemakkelijk? Wat een leuk einde, geen ziekte, geen lijdensweg, meteen deurtje open en wegwezen, free as a bird. Toen dacht ik aan de mensen hier in Tiruvannamalai die zo goed voor me zorgen en superlief zijn, tolerant en, heel belangrijk, ze hebben oog voor mensen die deugen. Ach, dacht ik, ik plak er nog een tijdje tegen aan en koos voor rechts, voor wakker worden. En dat is dan ook de reden dat ik vandaag weer schrijf in de Kantlijn.
