Ik vroeg ik me wel eens af wat voor mij een veilige plek is. Behalve mijn bed kwamen er een paar plekken naar boven.
Zoals de supermarkt in het souterrain van V&D in Leiden, die bestaat niet meer.
Ik kon daar eindeloos rondscharrelen zonder me opgejaagd te voelen. Kwam vaak
bekenden tegen. Maar toch afgekeurd.
Het terras van het Gouden Hoofd waar ik vaak met mijn moeder zat te genieten van alles wat er te zien was. Geen veilige plek meer nu ze er niet meer is.
De laatste jaren groeien de Kantlijn schrijfworkshops in mijn waardering voor veilig
voelen. Ik wil ze niet meer missen. Hoe kom ik mijn week door zonder iets te
schrijven op deze veilige plekken? De mensen die er schrijven willen hetzelfde als ik.
Een aantal raakt voor mij langzaam aan beter bekend. Ik herken vertrouwde invalshoeken en benaderingswijzen bij verhalen van de anderen.
Wat mij zo verslaafd maakt, is de onvoorwaardelijke aandacht voor wat ik schrijf en dat is wederzijds. We oordelen niet. We waarderen wat we schrijven en wie we zijn.
Deze momenten van schrijven voelen hemels. Zoiets kan ik thuis niet opbrengen: de urgentie van een half uur doorschrijven, zonder stoppen. Gedachten niet laten verstoren door afleiding. Ik zie dit ook bij anderen. Het resultaat is een tekst waar ik met plezier aan doorwerk.
Dit is mijn veilige plek. Hier komt sereen mijn creativiteit naar voren.
