Schaamte en Schuld. Wat heb ik met deze twee waarden of woorden.
Schaamte is als je je realiseert dat je iets gedaan hebt dat eigenlijk niet gepast is.
Dat betekent dat je een geweten hebt en kunt oordelen over goed en kwaad, fout of goed.
De normen en waarden krijg je normaliter bij je opvoeding mee.
Als gelovig en praktiserend katholiek meisje hield ik me er dagelijks mee bezig. Me steeds afvragend of het oké was wat ik deed, of gedaan had.
Een bekend verhaal uit het christendom is die van de Verloren Zoon. Ook de schilder Rembrandt heeft het op doek gezet.
De Verloren Zoon is het verhaal van een jongeman die zijn erfenis opeiste van zijn vader en vervolgens naar een ver en vreemd land vertrok.
Hij verkwistte zijn gehele erfenis aan feesten, vrienden en een exorbitante levensstijl. Niet denkend aan dat het geld niet tot in de hemel groeit. Op een dag realiseerde hij zich dat hij geen geld meer bezat. Je raadt het al, einde feestjes, de vele vrienden en levensstijl.
Door hevige armoede gedreven was hij genoodzaakt uit de voederbak te eten waar ook de varkens uit aten.
Wijs geworden, besloot hij toch maar weer naar huis terug te keren om zijn vader
excuses aan te bieden. De vader die zijn zoon zeer liefhad, vergaf het hem.
Dit verhaal uit het Lukas evangelie geeft goed aan wat schaamte en schuld is. En dat als je je fout realiseert, vergeving mogelijk is.
Ik betrap mezelf er vandaag de dag op dat ik een stuk losser, of gemakkelijker ben geworden in de schaamte.
Een klein voorbeeld: fietste ik vroeger op de stoep, sprak iemand me erop aan, dan schaamde ik me om wat ik gedaan had. Ik wist dat het niet mag en zeker niet netjes is.
Nu lach ik erom. Er zijn genoeg fietsers die ergere dingen doen en ermee wegkomen. Ik ben er nu echt heel relaxed over.
