inhoud en context
ontstaan, mensen en dingen
zijn in functie van
bestaan, interactie doet
vorm in tijd uitstaan: ruimte.
Opgedragen aan Bruno Latour

Stolkende

Hier sta ik, ik kan niet anders.
Met velen werden we ingepakt en ingeschoven op een grote laadwagen en vervoerd naar de plek des onheils. De ongeveerde wagen hobbelde over de straat met keien. Het publiek joelde: “Wat een saaie zooi, doe ze wat aan, doe ze wat aan!”
De hobbelzak van een chauffeur stopte na eene wijle. Bont en blauwgroen werden we eruit gejaagd. Daar werd men in een rechthoek gepositioneerd, rij na rij, kolom naast kolom. De zon scheen onbarmhartig op ons, het stof der aarde woei op in de wind. Het volk riep: “Vul ze, vul ze!”
Daar marcheerden de knechten in hun groenuniformen in carré op, de leiding voorop.
Het vonnis werd voltrokken: de bruine aarde vulde de gaten vol en het volk stormde naar
voren om het groen erin te zetten.
Mijn plaats bleek uiteindelijk ‘t balkon te zijn. Daar vond ik mijn rust. Het water bevloeide mij en ik voelde me een waterig watje. De groei zat erin, ik wilde me vergroten tot Napoleontische hoogte en soeverein regeren over mijn rijk. Toch, alas, dat was beperkt.
Liever zocht ik een perkje op met mijn bloemenvreugde.

Jaap Blokdijk

Gisteren was de Doorsnee-dag. Die werd in de hele wereld stil gevierd. Iedereen bleef thuis of ging aan het werk. Niemand hoefde ergens gezellig aan mee te doen. Er waren geen mensenmassa’s, geen festivals, geen luide muziek, geen troep, geen vuurwerk, geen activiteiten om iemand in het zonnetje te zetten.
Er was hier en daar wel dankbaarheid. Voor de rust, het alleen mogen zijn, het niks moeten – van een ander. Alle winkels waren gewoon open, alle kinderen naar school. Iedereen bleef in zijn ritme, niemand raakte overprikkeld. Op de Dam in Amsterdam protesteerden enkele mensen in feestkledij tegen wat zij deze ‘dag van de middelmatigheid’ noemden. De rest van de wereld merkte niets en genoot ervan.
Hopelijk vieren we volgend jaar weer samen de Doorsnee-dag. We laten u niets weten. U kunt zich bij uzelf aanmelden.

Monique

Vreemd fruit ook van oranje bomen houdt
We zo lang hebben gedaan alsof we beter waren
Die drie vingers eigenwijs onszelf bewijzen
Wij de wijsheid in pacht hebben gegeven
Wij onszelf zoveel eeuwen inhielden
Wij bij de beesten af… eten
Wij het immer beter weten
Wij het nimmer mogen vergeten
Wij denken dat sommigen meer waard zijn
De geschiedenis ons spiegels voorhoudt
Abel niet altijd de dader is

Heja

Stilletjes, de liggende boom buiten voor de boot is bedekt met ijs.
Geen koet, geen vogel.
Waar zijn ze allemaal in deze kou?
Ik draai de thermostaat naar rechts en kruip weer in mijn warme nest.

Gelukkig, met ‘t rijzen van de dag zijn de vogels er weer en de verwarming doet het goed!

Ter herinnering aan onze lieve Noa

Didi du Dok