Wat neem ik mee, aan gewicht, leg ik het loodje. Het lichaam als tijdelijk attribuut. De voetprint die ik achter laat, is toch anders mooi, dan de printplaat die ik uit de B&O bandrecorder sloopte, waar ik de waarde niet van woog. 
Eerlijk, wat moet je met speren, vier bogen en de pijlen, bijlen, tenten, hangmatten, slaapzakken, hengels, peddels en papegaaien, buitenboordmotoren, boten of schepen. 
Wie neem ik mee. De lusten en de lasten. Heeft ook ooit de kop opgestoken bij een verkeerde diagnose. Wat los en vast zat, wat ik heb genomen – wat een luxe. En ontbering ontbrak er ook niet aan. Met een beetje geluk komt het spul terug op het Waterlooplein, bij mensen die het me gunden.
Het hoort erbij. Het was een examen om een beter mens te zijn. Leve de vrijheid, hier en nu, geneugten, het waren er vele. Kwaliteit is onze reclame, hoog in het vaandel. En op de dag als vandaag, hoe grote bedrijven belastingvoordelen nemen om een agenda uit te rollen – Shell Tefal Pfas Schiphol Tata Steel. Het zijn andere tijden. 
Een hengst gecastreerd in de wei. Wat liet hij achter.

Leo Westra

De eerste keer zat er een rat in het portiek van mijn huis. Ik dacht, geen probleem en siste: ‘’Donder op’’ en zwaaide met mijn armen. Dat hielp.
De volgende dag zaten twee me heel boosaardig aan te kijken en wegjagen lukte me weer. Ik wist dat er in Amsterdam meer ratten dan inwoners zijn, dus ik dacht er verder niet over na. En in de ochtend waren ze verdwenen. 
Maar het werd van kwaad tot erger. Elke dag zaten er meer, ze leken ook steeds groter te worden en hadden enge rode ogen. Nu begonnen ook de buren te klagen en me er van te beschuldigen dat ik als een soort rattenvangster van Hamelen de ratten naar de straat had gelokt.
De ratten zaten nu in de hele straat, en keken naar een ieder die naar huis wilde met een air van, wat dacht je hier te komen doen. De ruzies tussen de buren werd steeds erger, In de whatsapp groep van de buurt werd het oorlog. Iedereen verweet elkaar de oorzaak te zijn van de ellende. Ik durfde nauwelijks mijn huis nog uit. 
Het lukte me een weg te banen door de ratten die nu de buurt hadden overgenomen. Ik kwam weer thuis en ging naar bed. 
Ik voelde een warm bolletje onder de dekens aan mijn voeteneind: een rat. Gillend rende ik naar de badkamer. Daar zat een rat op de rand van de wc. 
Dat was het einde.
Ik ging het huis uit en ging op weg om een vrijplaats voor mensen te zoeken. Een plek waar ratten nog niet de baas zijn.
Ik heb het nog niet gevonden.

Doortje

Zie ik fabeldieren 
Fluks door Vinex-wijken galopperen 
Rijen ondenkbaar iele stieren 
Als vage fluimen nader tot hun einde gaan 
En in die fantastische leegte ben ik dronken 
De slijterijen in onze fraaie stad, hangjongeren 
Beknotte alcoholisten, bekeuringsambtenaren 
In een groots verband 
De lucht hangt er laag en de zon wordt langzaam in grijze smog gesmoord 
In alle wijken wordt de lokroep van de grachten gevreesd en gehoord 
Val er niet in!

Karel T. Nooitgedacht

Die heb ik soms, maar minder dan vroeger. In het Westerpark ken ik er nog een paar. Maar het zijn voor mij nietszeggende figuren geworden. Ik heb ondervonden dat zij nauwelijks in staat zijn tot gesprekken met wat meer diepgang. Ik drink ook weleens een bier hoor, maar het is geen levensbehoefte. Drugs geef ik absoluut niks om. Diegenen die dat doen zijn uiterst stomvervelende etterstralen die altijd iets van je nodig hebben. Dus in dat park zit ik meestal alleen. Ik doe daar heel lang over een bier. Het hoeft niet meer zo nodig. 

Jaren kwam ik echter iedere dag mijn vriendin tegen die al tien jaar dood is. Dezelfde postuur, dezelfde manier van kleden, dezelfde loop en dezelfde vriendelijke oogopslag. Ik was zo’n vijfenhalf jaar met haar. We hadden een hele spontane ontmoeting destijds en vielen als een blok voor mekaar. Ze was gewoon een filmster, een diva, en ik kan haar nooit meer uit mijn hoofd zetten. Natuurlijk zijn die lookalikes spirituele ontmoetingen. Daar ben ik heilig van overtuigd. Alles heeft een betekenis, en dit zeker. Ze denkt aan mij en materialiseert zich op deze aardbol. Dat weet ik na tien jaar wel met honderd procent zekerheid. Op die manier heb ik ook meerdere malen mijn moeder ontmoet die ook al jaren dood is. Kortom, er is meer tussen hemel en aarde. En het geeft je toch weer zelfvertrouwen. 

Keith Techno

De wekker gaat ,een radio slaat aan ,een hamertje  op een bel.
De een komt traag op gang ,nog half in slaap ,de ander is vroeg al op ,en monter.
Iemand heeft zich verslapen ,gestrest op weg ,de ander vrolijk fluitend op tijd.

En dan met z’n allen in de maat ,aan de gang ,bezig zijn ,aan het werk ,voor brood en dak en thuisgevoel ,gezin in vadermoederland ,veiligheid ,binding ,aan het werk met de handen en het verstand ,op zoek naar plezier bij wat je doet ,is het niet fout ,dan is het goed.
Geprogrammeerd ,op school geleerd ,door te doen wat er wordt gezegd ,uitgelegd. De cijfers 1 tot 10 ,hoe hoger gescoord ,des te meer euro’s op de bank ,een eigen huis ,spullen ,dingen kun je kopen ,verzamelen ,bezitten , hebben , hebben , hebben.

Totdat je niet meer weet , weet , weet , wie je was zonder die spullen ,dingen ,levenloze shit.

Je eigenste ik ,natuurlijk verbonden ,spelen ,rennen ,lachen ,huilen zonder complicaties ,wonden ,geen ach ja wist ik het maar. Geen leugen voor een zgn. bestwil van een groter machtsplan ,niks gesust van het geweten ,niks geschurkt met de roversbende ,je geweten niet vergeten.

Voor jouw unieke vertegenwoordiger van jezelf ,een van de velen van wie er maar een is ,met jouw lichaam ,je tempel  ,je voeten ,je benen ,bekken ,romp ,handen ,armen ,je hoofd.
Weet , weet , weet het koninkrijk kun je bezitten ,je motor ,je zetel beademend met lucht in en uit , in en uit ,een leven lang verbonden met die ene die in jouw moeders buik vol levenslust de trom al sloeg en slaat ,jouw leven opwekkend. Door al jouw uitdagingen aan te gaan ,het leven ont -dekken.

Daniel Declercq