Het elfde gebod: gij zult genieten, u allen die welwillend zijn. 
Ik zou er toch maar wat verzekeringen op afsluiten, gezien men niet zeker is. Gedraagt u zich dan wordt u niet in verzekering gesteld. Zijt waakzaam voor de waakvlam, matig uw temperament, het is fijn als u er morgen ook nog bent.

Marcellius (1966 – 2025)

Lichtjes uit, dan dwaal je verder. 
Het licht voorbij, het woud tegemoet.
Altijd gevonden, door vrienden, of vooral op internet. 
Althans, niet volledig zoekgeraakt.

Ik raak graag zoek, zoek me maar. 
Vroeger op schoolreisje, in de bossen van Beverwijk
zoekgeraakt met een meisje. 
Niet binnen, maar buiten 
de gebaande paden.
Na een lange reis kom ik thuis
waar ik in mijn platen- en boekenkast verdwaal. 

Ik ga op pad, ik hang aan de toog,
snuif het tuig van de richel
en zie de horror opdoemen. 
Ik zet de dwaallichtjes aan
en dwaal verder.

Marcellius (1966 – 2025)

Mijn gekste idee is niet bepaald doorsnee
Ik ben niet tevree maar leef verder gedwee
Gaat God me aftroeven of slaag ik naar ieders behoeven? 

Ik hoard menig boek
Het eind is zoek
Ik begrijp de hoeveelheid niet meteen
Ieder boek is er toch maar een? 

Ik ben erg visueel ingesteld
Ik smelt 
Bij het zien van een mooie freule 
Maar om daarvoor nou een hele doos charmante boeken mee naar huis te zeule…

Marcellius (1966 – 2025)

Niets was van belang, alles was klein en nietig, nergens gebeurde iets, nooit ene ten male, met geen enkele reden.

Plotseling veranderde er niks… in nergenshuizen, zelfs niet in ver-weg-i-stan, voor nooit iemand, weet ik veel waarom.

Dit ging lang evolutionair door, van God, los, had die er niets mee te maken, een oerharde knal, alhoewel ik daar niet eens in geloof, de kip, het ei, de haan zegt u…

Marcellius (1966-2025)

Ik lach…..

Ik lach om Status
Ik lach om Rijkdom
Ik lach om Geluk

Ik lach om de Jeugd
Ik lach om de Ouderdom
Ik lach om de Ziekte

Ik lach om de Ego
Ik lach om de Dood
Ik lach om de Verlichting
Ik lach om de Boeddha

Ik lach om Alles
Ik lach me Dood..

Madman…

Roland Pessy

Wat neem ik mee, aan gewicht, leg ik het loodje. Het lichaam als tijdelijk attribuut. De voetprint die ik achter laat, is toch anders mooi, dan de printplaat die ik uit de B&O bandrecorder sloopte, waar ik de waarde niet van woog. 
Eerlijk, wat moet je met speren, vier bogen en de pijlen, bijlen, tenten, hangmatten, slaapzakken, hengels, peddels en papegaaien, buitenboordmotoren, boten of schepen. 
Wie neem ik mee. De lusten en de lasten. Heeft ook ooit de kop opgestoken bij een verkeerde diagnose. Wat los en vast zat, wat ik heb genomen – wat een luxe. En ontbering ontbrak er ook niet aan. Met een beetje geluk komt het spul terug op het Waterlooplein, bij mensen die het me gunden.
Het hoort erbij. Het was een examen om een beter mens te zijn. Leve de vrijheid, hier en nu, geneugten, het waren er vele. Kwaliteit is onze reclame, hoog in het vaandel. En op de dag als vandaag, hoe grote bedrijven belastingvoordelen nemen om een agenda uit te rollen – Shell Tefal Pfas Schiphol Tata Steel. Het zijn andere tijden. 
Een hengst gecastreerd in de wei. Wat liet hij achter.

Leo Westra