Er zijn wel woorden voor maar men houdt ze meestal in.
Ze zijn somber, bedreigend en raken je in je hart. En maken je deelgenoot van smart. Ze gaan er zogezegd ‘niet zo goed in’.
Deze woorden worden soms verduisterd, verstopt, met veel andere woorden omschreven.
Zoals: ‘de dood ligt op de loer’. Welke loer? ‘Iemand een loer draaien’ ken ik wel.  En ‘’t hoekje omgaan’ is ook helder. Maar op de loer??
Of ‘dood door schuld’. Dan wordt de schuld omschreven en blijft de dood voor even in een duister gat. De rechter komt hier aan te pas. Zo’n man kan beslissen over dood en leven. Blij dat het mijn beroep niet was. 

Je kunt er ook mooi over schrijven zoals Simone de Beauvoir eens deed. Een zachte dood. La mort douce. Dan gaat het over een volmaakt leven, een einde dat ‘verlossing’ heet. Een oude moeder, op ’t eind van haar leven. 

Liefde, ziekte en dood. Nauw verbonden met elkaar.
Hoe spreek je over liefde 
als je man gaat sterven?
“Zien we elkaar weer?” 
’t Is zo’n cliché. 
Waar? In ’t hiernamaals? 
Waar is dat, en hoe vind ik je temidden van die dode massa?
Hou je een bordje omhoog?
Hebben ze daar bordjes, en krijt? 
Nee, blijf alsjeblieft hier. Ik wil je nog niet kwijt.

Sytske van Bochove

Er zit een beest in mij
dat graag de leeuw in mij 
wil los laten.

Die het liefst de schaapjes 
verrot scheurt. 

Maar de leeuw wil soms 
ook knuffelen.

Al is dat misschien geschikter 
met een andere leeuw. 

Sophie van de Klashorst

Pray
Pray for the growth of grain
Summer has almost faded away
We have one day left
To pray
So pray
Today
For healthy fields of grain
Oh holy equinox
Bless us with new life
In the darkest hour
In the lightest light
Embody our soils with power
Vertumnus and Pomona
Feed our mouths with bread
Our fields may not be haunted
Protect us with thy might
In the leaves of the trees
Through the water and the sky
We ask for all thou life force
Please abide on our side

Einstein

​Iemand ziet een oceaan van melk*
De golven rollebollen over de dijk
De gedachten zijn net niet te vangen
De doodgraversjas ligt in een plas

Gevangen in een hersenkloof
Gevangen als een roerloos konijn
Gevangen door de wind
Gevangen in een lichaam

Wieltjes willen welwillend verrukken
Wieltjes wagen zachte wangen
Wieltjes draaien dramatisch door
Wieltjes blokkeren het eendrachtskoor

Zwaaien met de vlag van brommende snorren
Zwaaien op een donkere dag
Zwaaien naar een dakloos dak
Zwaaien onder een berg kranten

Daniel Declercq

*uit gedicht ‘Openingszinnen’ van Joost Oomen

De herfst… heeft zoveel emotionele facetten. Iets magisch. De dagen worden korter en mij bekruipt dat de elfen en kabouters zich roeren. Opletten geblazen. Geritsel, vooral in het bosgebied. Een gevoel van spanning. Verhalen over de kleine geesten doen hun best het nog magischer te laten voelen. De avond valt met praktische geheimzinnige kleurschakeringen om het geheel nog meer kracht te geven. Zo intens dat men de stem automatisch laat zakken en behoedzaam de weg verkent. Alle zintuigen tot het uiterste gespannen, wat vaak ondraaglijke spanning teweeg brengt. Maar zo mooi. Ik omarm de herfst omdat ik altijd in de herfst jarig ben. Vol magie en zo verstillend, zodat de lente in al haar pracht zich openbaren kan.

​Ada Klootwijk

de grond waarop
ik loop
op elke stap
voorwaarts

er hangt een waas
van zuchten
tussen de bomen

lage takken
vangen elk woord
elke gedachte

geven dit door
als de duisternis
valt

heel wat wandelaars
komen hier
hun hoofd leegmaken

in het park
worden verhalen
geschreven

Pieter Groen