Als ik een landschap was. Dan was ik een weiland, in alle verschillende tinten groen, afhankelijk van de zon die op me brandt, en de wind die met mijn grashalmen speelt. Ze buigen en weerbuigen, ze glimmen en zwaaien naar de zon. Ik hoor de grutto’s en ik zie de kleine pulletjes krioelen door het gras terwijl ze insecten verorberen.

Ik hoor de stem van de leeuwerik jubelen, heel hoog in de lucht. Een enkele haas beroert mij, al rennend in zijn vlucht. De bloemen in mijn vacht die mij kleuren zijn helder en vruchtbaar, net als de aarde die mij de kracht geeft alles op mij te laten groeien. Mijn uitzicht is groots, is ruimte, en ik bied het uitzicht de ruimte om mij te omarmen, binnen de bosschages aan mijn zijkanten.

Onder mij in de koele, vochtige grond zetelt de bron van mijn bestaan, bacteriën, voedingsstoffen, wormen, mollen en ander leven dat de bodem rul, bros en eetbaar maakt. Soms zie ik reeën. Soms zie ik groepen vogels overtrekken naar het zuiden, naar het noorden, en weer terug.

Maar nooit zal ik mijn plaats verlaten. Voor eeuwig gevoed en voor eeuwig voeding, in licht en in donker, in vocht en in warmte. Met de wisseling van de seizoenen wissel ik van uiterlijk. En dat zal eeuwig zo zijn.
Als ik een landschap was….

Ineke

vrijheid van denken 

in woorden laten klinken,  

uit een echte blik 

op een ervaren vorm, van 

het andere beleven.. 

Opgedragen aan publiek worden

Stolkende

​Mensen die ‘iets’, een probleem of crisis, hebben meegemaakt worden vaak geïdentificeerd als mensen met dat probleem, terwijl ze veel meer mens zijn, en soms allang over dat probleem heen zijn. Het is eigenlijk een probleem dat de hele samenleving heeft en dat dan wordt vastgepind op die ene persoon. Of op meerdere mensen, die daardoor gedwongen worden zichzelf te beschouwen als groep, maar verder weinig met elkaar gemeen hebben.

Wat ik mis is een plek voor ‘eindelijke verhalen’. Herstelverhalen maar toch anders. Herstelverhalen zijn voor zover ik weet, ik-verhalen, over je veranderde leven. Terwijl eindelijke verhalen herstel behandelen vanuit een wij-perspectief. In mijn idee van de wereld zijn we geen op zichzelf staande individuen, maar individuen in een samenleving. Een samenleving die nog hersteld moet worden, denk ik, omdat we dan eindelijk weer in staat zijn om niet alleen te overleven, maar ook kunnen en mogen samenleven zonder ge(dis)kwalificeerd te worden.

Wat een lap tekst, maar sommige kwesties zijn nu eenmaal niet zo simpel.

Adonis

Waar je al niet dankbaar over kan zijn. Blijkbaar over veel gebeurtenissen, herinneringen en ervaringen. Twee jaar geleden op vrouwendag keek ik naar Lubach op tv. Een komiek stelde een vrouw voor en die gaf een soort lezing over allerlei zaken. Opeens zei ze heel serieus, vrouwen let op: als mannen een hartaanval krijgen dan voelen ze dat meestal in hun pols of arm. Maar bij vrouwen kan het ook bij hun keel of hals zijn. Dus wees gewaarschuwd als je plotseling pijn in je hals of keel krijgt, het kan wel eens een hartaanval zijn. Ik dacht nog, dat heb ik al eens gehoord. Drie dagen later, ik was vrolijk, de zon scheen naar binnen. Ik wilde een broek gaan knippen. Legde de stof op tafel en pakte mijn schaar. Plotseling kreeg ik een hevige pijn in mijn hals en keel. Ik schrok en viel op mijn bank. Na een poosje heb ik de huisarts gebeld, ik kon anderhalf uur later terecht. Lopend daarheen gegaan en nog een half uur in de wachtkamer gezeten. Intussen dacht ik nog, oh jee, straks zegt de dokter dat ik mij aanstel. Ik kwam binnen bij hem en voor ik het wist had hij een ambulance gebeld. Ik werd opgenomen in het OLVG en de volgende dag gedotterd. Aldaar kennis gemaakt met een aardige man. Door hem, hij was portier bij buurthuis De Horizon, ben ik op onze Kantlijnschrijfclub terecht gekomen. Vanmiddag zie ik hem weer, een fijn weerzien.

​

JUUT

Het is hartje zomer, ik fiets naar de zee en duik in het koele water. Wat een topdag, het zand voelt warm aan mijn voeten. Door de warme kracht van de zon voel ik mij slaperig.
Ik dommel langzaam weg in een diepe slaap…
Dan hoor ik een stem die zegt : “Het leven is een luchtballon. Het luchtelement is je ware brandstof, adem rustig in en uit. Zet je eigen koers uit. Voel waar je op wil focussen.
Het Toverwoord is flexibel kunnen zijn. Ga de uitdagingen aan die op je pad komen!
Stuur bij en vertrouw op de wind. Adem rustig in en uit. Wat er ook gebeurt! De natuurkrachten zijn veel sterker dan jou kleine willetje. Kijk naar de wind, laat je verrassen. Het gaat niet om je bestemming, het gaat om de reis er naartoe! Elke dag is een reis, een droom. Wees je eigen luchtballon!”

Will Adelaar

Lopend door de Glorie Allee, hoor je vliegende beschermers vrolijk blowen op hun Zuinbazen. Het is kort voor de Paperclipse….
Bijna 7 plakjes vol en het mulierform kan bij Dog ingeleverd.
Zeur Reggie Manberg laat X-tochten het verhaal afrollen. Een koldermalién en zijn pandjesdrager – beiden met ezel – stoten meermaals de glorie allee door.
Witzwart uit 57 honderd 19.
Engelsen met vleugels, zuinbazen door de hele milf, wel 90 lang! Beeldzinnig, maar niet goed…
Foute actor stak dood zijn eigen, met verend mes. Dood krijgt altijd weer de hele mispoche amorf op tocht. Dood is mattie van jullie allemaal, tot en met de 7e (schaakpartij).
Gezien: Het Zevende Zegel, Ingmar Bergman, 1957

Maarten Pieter