Licht ontvlambaar
nu nog niet..
Strooilicht raakt de horizon,
naar onbekende verten.

Het is altijd kort dag
tot je te laat kiest
voor ‘licht dat de toekomst uitspaart’.
Stamelend onzeker over woorden, of
‘waar je stappen zet’, het ‘wel grond wordt’?
Syrië bevrijd, woorden schieten tekort.

Achter gesloten deuren, op verzoek van gebroken Duits fluisterende Poetin,
lispelen representanten van de macht elkaar toe:
“Schaffen wir das?”
Onherroepelijk is een lans gebroken,
het brood nog warm, onversneden.
Hebben rebellen dovemansoren?
“Vier feest, de overwinning!”
De ex-gevangenen zwijgen, niet wetend wie de deuren
van hun gevangenis openzette.

Hun leven voorgoed kwijt, waar gejuich en mitrailleurvuur
de wolkeloze lucht openbreekt – de vertes nog onbekender
dan ze altijd al waren.
‘Stil de tijd’; wie komt ooit in het heden aan?

(Inspiratie: Rebuut, Gerrit Kouwenaar)

Maarten P.

​Als ons verstand zich tijdens de slaap gaat vervelen, probeert ze de tijd te doden door te gaan spelen met de inhoud van het geheugen. Hele werelden kunnen zo ontstaan en zo werkelijk dat we soms panisch wakker worden omdat er zojuist een tijger het huis binnenkwam.

Vorige week werd ik wakker, keek uit het raam en onze hele straat was veranderd in een kolkende rivier. Twee dagen lang kon ik mijn huis niet uit, geen stroom natuurlijk, en nu krijg ik een schrijfopdracht om een droom te bedenken waarin het ook werkelijk gebeurt. Hier krijg ik dus een knoop van in mijn kop.

Ik heb een relatie gehad met een droomtherapeute. Ondanks haar expertise over dromen bleek ze later toch geen onderscheid te kunnen maken tussen roddels en realiteit. Ik was dan ook blij toen ik de vrouw van mijn dromen vaarwel mocht zeggen. 

Veel interessanter is de droomloze slaap. Daarbinnen werd ik, een week voor de watersnood, wakker. Iedere morgen word ik om 4.38 uur wakker, tien minuten voor de wekker afloopt. In India noemt men dit moment, Brahma Mahurta, het uur van God. Alle spirituele oefeningen worden dan ondersteund door de Allerhoogste. Er gaan op dat tijdstip ook de meeste mensen dood. Ik werd dus wakker binnen de droomloze slaap en in een leegte waarin ik mij voor een existentiële keuze zag gesteld. Naar rechts gaan was gewoon wakker worden. Naar links betekende einde van het Peter verhaal. Oh, dacht ik, gaat dat zo gemakkelijk? Wat een leuk einde, geen ziekte, geen lijdensweg, meteen deurtje open en wegwezen, free as a bird. Toen dacht ik aan de mensen hier in Tiruvannamalai die zo goed voor me zorgen en superlief zijn, tolerant en, heel belangrijk, ze hebben oog voor mensen die deugen. Ach, dacht ik, ik plak er nog een tijdje tegen aan en koos voor rechts, voor wakker worden. En dat is dan ook de reden dat ik vandaag weer schrijf in de Kantlijn.

Peter Rozendaal

Twee contrasten, licht en duisternis. Dag en nacht. Elk zijn eigen doel.

In de nacht kun je genieten van de rust. De stad slaapt. Het is donker. Een enkeling zie je fietsen. Vaak heeft de fietser geen licht. Een taxi rijdt voorbij. Wat een rust! 

Een paar uur later is het een drukte van jewelste. Kinderen gaan naar school. Zelfstandig, vaak op de fiets. Soms begeleid door een ouder. Het is druk op straat. Een groter contrast met de nacht is niet denkbaar.

De betekenis die men aan het licht geeft: hoop, verwachting, het mooie, het betere. Licht wordt gezien als de poort naar het goede. Toen was er licht! Ook in godsdiensten staat licht symbool voor het goede. Het licht heeft de duisternis verslagen.

In Europa leven wij in donkere dagen. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd om de duisternis te veraangenamen, te verslaan. In Amsterdam heb je in de twee donkerste maanden het light festival.

Op 6 januari gedenken wij Epifanie. Op weg naar het licht, het positieve. De dagen worden langzaam langer, de nachten korter. 

Welke vind je belangrijk? Het zijn twee contrasten. De een kan niet zonder de ander, ze houden elkaar in evenwicht.  

Denice

Je vraagt me welk doel ik heb met het oppakken van de pen. De ui van de werkelijkheid heeft vele rokken; een eerste Jantje-van-Leiden is dat ik mijn vingerschrijfvaardigheid verlies. Ik zou weer zo’n mooi handschrift willen hebben als weleer. 

Een diepgravender antwoord zou zijn, omdat ik mijn kinderen heel lang niet zag en ik verlang ernaar hun over te brengen hoe mijn leven in die 25 jaar zich afspeelde. Geheimen, die ik nooit zal durven vertellen, stel ik uit tot verhalen die ze later kunnen lezen en begrijpen. 

Wil je weten of dat alles is? Neen. 

De optelsom van mijn leven, die baaierd van toevalligheden, mijn overtuiging dat ik geen stuurman maar speelbal van het lot ben.

Nog verder gravend kom ik op taal uit. Gulzig zijn om de roes van het allerjuiste woord te ervaren. En soms onder de pomp gestopt te worden zoals Albert Verwey in zijn Jeugd-gedichten, door zijn vriend Democritus, zuchtend de blik omhoog naar de sterren en dan struikelen in een greppel.
De allerdiepste laag is de hoofdzonde van de billen, het ontbreken van zitvlees.

A.