Ik lach…..

Ik lach om Status
Ik lach om Rijkdom
Ik lach om Geluk

Ik lach om de Jeugd
Ik lach om de Ouderdom
Ik lach om de Ziekte

Ik lach om de Ego
Ik lach om de Dood
Ik lach om de Verlichting
Ik lach om de Boeddha

Ik lach om Alles
Ik lach me Dood..

Madman…
– Roland Pessy

Wat neem ik mee, aan gewicht, leg ik het loodje. Het lichaam als tijdelijk attribuut. De voetprint die ik achter laat, is toch anders mooi, dan de printplaat die ik uit de B&O bandrecorder sloopte, waar ik de waarde niet van woog. 
Eerlijk, wat moet je met speren, vier bogen en de pijlen, bijlen, tenten, hangmatten, slaapzakken, hengels, peddels en papegaaien, buitenboordmotoren, boten of schepen. 
Wie neem ik mee. De lusten en de lasten. Heeft ook ooit de kop opgestoken bij een verkeerde diagnose. Wat los en vast zat, wat ik heb genomen – wat een luxe. En ontbering ontbrak er ook niet aan. Met een beetje geluk komt het spul terug op het Waterlooplein, bij mensen die het me gunden.
Het hoort erbij. Het was een examen om een beter mens te zijn. Leve de vrijheid, hier en nu, geneugten, het waren er vele. Kwaliteit is onze reclame, hoog in het vaandel. En op de dag als vandaag, hoe grote bedrijven belastingvoordelen nemen om een agenda uit te rollen – Shell Tefal Pfas Schiphol Tata Steel. Het zijn andere tijden. 
Een hengst gecastreerd in de wei. Wat liet hij achter.
– Leo Westra

De eerste keer zat er een rat in het portiek van mijn huis. Ik dacht, geen probleem en siste: ‘’Donder op’’ en zwaaide met mijn armen. Dat hielp.
De volgende dag zaten twee me heel boosaardig aan te kijken en wegjagen lukte me weer. Ik wist dat er in Amsterdam meer ratten dan inwoners zijn, dus ik dacht er verder niet over na. En in de ochtend waren ze verdwenen. 
Maar het werd van kwaad tot erger. Elke dag zaten er meer, ze leken ook steeds groter te worden en hadden enge rode ogen. Nu begonnen ook de buren te klagen en me er van te beschuldigen dat ik als een soort rattenvangster van Hamelen de ratten naar de straat had gelokt.
De ratten zaten nu in de hele straat, en keken naar een ieder die naar huis wilde met een air van, wat dacht je hier te komen doen. De ruzies tussen de buren werd steeds erger, In de whatsapp groep van de buurt werd het oorlog. Iedereen verweet elkaar de oorzaak te zijn van de ellende. Ik durfde nauwelijks mijn huis nog uit. 
Het lukte me een weg te banen door de ratten die nu de buurt hadden overgenomen. Ik kwam weer thuis en ging naar bed. 
Ik voelde een warm bolletje onder de dekens aan mijn voeteneind: een rat. Gillend rende ik naar de badkamer. Daar zat een rat op de rand van de wc. 
Dat was het einde.
Ik ging het huis uit en ging op weg om een vrijplaats voor mensen te zoeken. Een plek waar ratten nog niet de baas zijn.
Ik heb het nog niet gevonden.
– Doortje

Zie ik fabeldieren 
Fluks door Vinex-wijken galopperen 
Rijen ondenkbaar iele stieren 
Als vage fluimen nader tot hun einde gaan 
En in die fantastische leegte ben ik dronken 
De slijterijen in onze fraaie stad, hangjongeren 
Beknotte alcoholisten, bekeuringsambtenaren 
In een groots verband 
De lucht hangt er laag en de zon wordt langzaam in grijze smog gesmoord 
In alle wijken wordt de lokroep van de grachten gevreesd en gehoord 
Val er niet in!
– Karel T. Nooitgedacht