Dierbare buur,

Heden sta ik voor u
Reeds in de hemel zijt gij
Een man van eenvoud waart ge
Heel boertig was je ook

Lang geleden liep je rond
Op de leemgrond van ’t eiland
Om je, de koeien
De Wieringse boerderij bezat je

Ik molk bij u twee koeien
Een gulden per week als beloning
Als een kind zo blij, die ging
In een koekjesdoos onderin mijn slaapkamerkast

Aan u mijn dank voor dit al
Groot was u in eerlijkheid
Dierbare dank krijgt gij altijd

Jaap Blokdijk

als denken tot vak
heeft te leren aanbidden
als politiek leert

elkaar te stenigen als
biologie zoon leert te

overleven en kerk
dit bij herhaling weet te
verzachten en zorg

leert dat de jeugd dit alles
met alle geweld buiten

onze boeken moet
kunnen compenseren dan
blijven we onszelf

als karakter verbergen
en genius opgraven

Stolkende

De tekening is wit/zwart
Rond en duidelijk
Vloeit de lijn; een verwrongen kop
Robuust kaal…
Een kort lontje
Dat zie je zo;
De zigzag tanden
Gehaaide scherpe
Bliksemde mesjes
Zo zal hij zijn prooi verslinden…

Het zijn de oude pijnen
Die spreken;
De ware stem
Tot stilstand dwingen
Waar wil je heen
Man zonder bagage?

Je voetafdruk verdwijnt al
In het natte zand zo zal de zee
Je verzwelgen
Meenemen naar
Een onbestemd gebied

Pieter Groen

He you!
Ta di!
Het es baie hot nu.
Dat kan jij sage.
Ek soek die koelte in een groenparkie.
Nou ik ga met die velemensenkar naar het vollezand. Met mi brasi.
Ek lag eerdag bij die waterspuit. Tot ik krees uit schaapjesland: een vettimouse deed krigikroe aan mijn steuntengels.
Ai! De blauwe golf brengt soms een steekgelei. Ik had verdwenen jaar een woestijnprik in mijn platsteun.
Diertiens es kamegno.
Nou zie di!
Bye you.

Ms Elsi

Er is altijd een reden
Voor een feest 
Ook al is er net een begrafenis geweest 
Laten we het leven vieren
Samen dansend de dood tegemoet
En tegelijk door het dansen de dood ontwijken
Over het eind heen naar de hemel reiken
Intussen de aarde aanraken
Groen, blauw, oranje, lila, paars, wit 
Overal waar een betekenis aan zit
Het prisma, de regenboog, het pastoraat
Van de ene naar de andere en terug 
Zij die het horen, die je het vertelt
Zij geloven het niet, toch niet
Wie jou altijd vriendelijk lachend ziet
Aan elk feest komt ook een einde
Het is, zeggen ze dan, wel genoeg geweest
En elk einde maakt weer plaats
Voor een nieuw feest, het is als met 
De seizoenen, eerst wordt het herfst, dan winter, dan lente
En uiteindelijk de zomer, waarin als alles goed is
Alles weer bloeit
Het is juist de zomer vaak, waarin ik je het meeste mis
Iedereen zoekt het licht op 
In mei wordt het juist donker, stil, eenzaam
Samen komen kan niet meer, of misschien wel 
Daar waar oneindig parallelle lijnen elkaar raken
In het punt waarvandaan alles vertrekt, opnieuw begint
Dit keer valt de zomer vroeg, weet niet wat er nog komt, voor de boeg
Het schip dat zee kiest en misschien wel nooit meer de haven ziet,
Tenzij gehavend 

Adonis

Het klagen zit in onze genen. Is het vorstvrij dan is het te koud of kan er nog een graadje bij. De hemel is blauw – oh nee, dan is er zeker storm op komst en niet zo’n beetje ook. Mijn handschoenen opgeborgen, komt er net een onweersbui aan. 
Nu blijkt: het is heerlijk, hoe fantastisch die tegenstellingen aanvoelen. Wat er niet is of wat juist komen moet, doet mijn bloed sneller stromen. Angst zaaien terwijl de lente haar uiterste best doet het tegendeel te bewijzen? Ben er zo langzamerhand achter dat wij op deze aardbol hectiek willen hebben, het liefst zo veel mogelijk. Nadenken over die talloze voorvallen houdt ons magisch bezig. Zodoende hoeven we niet aan onze sores te denken. De zon koesteren die ons omringt, kunnen we dan niet meer; te overweldigend. Dat kan mijn hart niet aan.
Of toch?
Is het niet verstandiger alles overboord te gooien, de sjaal van je af te laten glijden, met blote voeten door een enorme stortbui te banjeren en alles wat God getracht heeft te koesteren als een kaars tegen de wind in brandend te houden en trots, blij te zijn als dat lukt? Dan krijgt de duisternis in ons wezen voor altijd geen kans meer.

Ada Klootwijk

Turend over de kale bergen
Fluks achterhaalt jouw blik
Het meer dat graag 800 jaar vooruit vlucht
Van d’r vele vissen en hun gevolgen

En toch vang je die slak
Sluiks sleept het zich voort
Zonder stoppen, de mystiek
Van de morgen voor zich uit
Toetsend… vorsend

Totdat de avondzon zuchtend bedekt
De pijn van vele levens met haar kleed
Heil zij die hun gif gauw vergulden
Nog mooier na 60 jaar of meer

Optocht der alchemisten
Zilverspoor spelend naar de ochtenddauw
Toen… ja toen
… Toen was je nog vrouw

HeJa

Heb gisteren gezongen bij de ingang van een kerk. Een fijne gebeurtenis om te zingen met medemensen. Als er een God zou bestaan dan zou hij tevreden naar benden kijken. Nu de vraag: naar beneden, of omhoog. Waar zou God zich bevinden? En hoe zou hij of zij zichzelf vinden? Is hij tevreden of schaamt hij zich? Heeft hij ons wel geschapen of lag hij ergens te slapen? Dan zijn wij een nachtmerrie voor hem geworden. Egoïsten horrie op, vooral aan de top! Die willen ons beteugelen en desnoods neerslaan.

Maar Willie, hoe denk je dat het dan zou moeten?

Geen idee. Zorgen dat iedereen kan leven zonder honger te hebben en dat de waardering voor elkaar even groot is. Heerlijk je kinderen onbezorgd laten opgroeien. Niemand is dan beter dan een ander. Fijn, als iemand het even niet weet, dat dan een ander diegene helpt. Wat zou het fijn zijn als ieder naar eigen vermogen zijn best deed.

JUUT

Tor zat diep weggedoken in de grot om te schuilen. De mist was net opgetrokken en de bomen dampten na van het vele water. Het was niet zomaar een regenbui geweest. Dit was de krachtige moesson! De regen stroomde heel hard als een gordijn naar beneden. Tor kon niets meer zien. Gelukkig had hij deze grot ontdekt en schuilde hier nu al een lange tijd. Maar ja, wat is tijd, zei Tor in zichzelf, tijd is van elastiek! Toen de eerste zonnestralen zichtbaar werden, kroop Tor langzaam uit zijn schuilplaats.

Wat is dat daar? Tor kijkt verbaasd om zich heen. Naast de grot staat een hele grote oude wajangboom. Haar lange wortels hangen als haren naar beneden. Door de regen was de boom onzichtbaar geworden. Nu straalt de warme zon weer aan de heldere hemel. Alle wolken zijn verdwenen.

Aha, zegt Tor, deze boom ken ik. Hier wonen al mijn voorouders! Tor kijkt omhoog in een heldere blauwe lucht en geniet van de warme zonnestralen. Wat is het leven toch wonderlijk, denkt Tor. Omdat ik in deze grot schuilde voor de moesson, vind ik opnieuw deze oeroude krachtige wajangboom van mijn voorouders!

Wat gebeurt er nu? De wajangboom herkent de stem van Tor. Ze zegt, ik ken jouw ware naam, je heet geen Tor. Je ware naam is Scarabee, de heilige die eeuwige leeft. Jij staat voor transformatie en groei. Tor voelt een trilling door zich heen gaan. De levensenergie stoomt door zijn hart. Het is de dans van herkenning!

Will Adelaar

Licht ontvlambaar
nu nog niet..
Strooilicht raakt de horizon,
naar onbekende verten.

Het is altijd kort dag
tot je te laat kiest
voor ‘licht dat de toekomst uitspaart’.
Stamelend onzeker over woorden, of
‘waar je stappen zet’, het ‘wel grond wordt’?
Syrië bevrijd, woorden schieten tekort.

Achter gesloten deuren, op verzoek van gebroken Duits fluisterende Poetin,
lispelen representanten van de macht elkaar toe:
“Schaffen wir das?”
Onherroepelijk is een lans gebroken,
het brood nog warm, onversneden.
Hebben rebellen dovemansoren?
“Vier feest, de overwinning!”
De ex-gevangenen zwijgen, niet wetend wie de deuren
van hun gevangenis openzette.

Hun leven voorgoed kwijt, waar gejuich en mitrailleurvuur
de wolkeloze lucht openbreekt – de vertes nog onbekender
dan ze altijd al waren.
‘Stil de tijd’; wie komt ooit in het heden aan?

(Inspiratie: Rebuut, Gerrit Kouwenaar)

Maarten P.

​Als ons verstand zich tijdens de slaap gaat vervelen, probeert ze de tijd te doden door te gaan spelen met de inhoud van het geheugen. Hele werelden kunnen zo ontstaan en zo werkelijk dat we soms panisch wakker worden omdat er zojuist een tijger het huis binnenkwam.

Vorige week werd ik wakker, keek uit het raam en onze hele straat was veranderd in een kolkende rivier. Twee dagen lang kon ik mijn huis niet uit, geen stroom natuurlijk, en nu krijg ik een schrijfopdracht om een droom te bedenken waarin het ook werkelijk gebeurt. Hier krijg ik dus een knoop van in mijn kop.

Ik heb een relatie gehad met een droomtherapeute. Ondanks haar expertise over dromen bleek ze later toch geen onderscheid te kunnen maken tussen roddels en realiteit. Ik was dan ook blij toen ik de vrouw van mijn dromen vaarwel mocht zeggen. 

Veel interessanter is de droomloze slaap. Daarbinnen werd ik, een week voor de watersnood, wakker. Iedere morgen word ik om 4.38 uur wakker, tien minuten voor de wekker afloopt. In India noemt men dit moment, Brahma Mahurta, het uur van God. Alle spirituele oefeningen worden dan ondersteund door de Allerhoogste. Er gaan op dat tijdstip ook de meeste mensen dood. Ik werd dus wakker binnen de droomloze slaap en in een leegte waarin ik mij voor een existentiële keuze zag gesteld. Naar rechts gaan was gewoon wakker worden. Naar links betekende einde van het Peter verhaal. Oh, dacht ik, gaat dat zo gemakkelijk? Wat een leuk einde, geen ziekte, geen lijdensweg, meteen deurtje open en wegwezen, free as a bird. Toen dacht ik aan de mensen hier in Tiruvannamalai die zo goed voor me zorgen en superlief zijn, tolerant en, heel belangrijk, ze hebben oog voor mensen die deugen. Ach, dacht ik, ik plak er nog een tijdje tegen aan en koos voor rechts, voor wakker worden. En dat is dan ook de reden dat ik vandaag weer schrijf in de Kantlijn.

Peter Rozendaal

Twee contrasten, licht en duisternis. Dag en nacht. Elk zijn eigen doel.

In de nacht kun je genieten van de rust. De stad slaapt. Het is donker. Een enkeling zie je fietsen. Vaak heeft de fietser geen licht. Een taxi rijdt voorbij. Wat een rust! 

Een paar uur later is het een drukte van jewelste. Kinderen gaan naar school. Zelfstandig, vaak op de fiets. Soms begeleid door een ouder. Het is druk op straat. Een groter contrast met de nacht is niet denkbaar.

De betekenis die men aan het licht geeft: hoop, verwachting, het mooie, het betere. Licht wordt gezien als de poort naar het goede. Toen was er licht! Ook in godsdiensten staat licht symbool voor het goede. Het licht heeft de duisternis verslagen.

In Europa leven wij in donkere dagen. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd om de duisternis te veraangenamen, te verslaan. In Amsterdam heb je in de twee donkerste maanden het light festival.

Op 6 januari gedenken wij Epifanie. Op weg naar het licht, het positieve. De dagen worden langzaam langer, de nachten korter. 

Welke vind je belangrijk? Het zijn twee contrasten. De een kan niet zonder de ander, ze houden elkaar in evenwicht.  

Denice

Je vraagt me welk doel ik heb met het oppakken van de pen. De ui van de werkelijkheid heeft vele rokken; een eerste Jantje-van-Leiden is dat ik mijn vingerschrijfvaardigheid verlies. Ik zou weer zo’n mooi handschrift willen hebben als weleer. 

Een diepgravender antwoord zou zijn, omdat ik mijn kinderen heel lang niet zag en ik verlang ernaar hun over te brengen hoe mijn leven in die 25 jaar zich afspeelde. Geheimen, die ik nooit zal durven vertellen, stel ik uit tot verhalen die ze later kunnen lezen en begrijpen. 

Wil je weten of dat alles is? Neen. 

De optelsom van mijn leven, die baaierd van toevalligheden, mijn overtuiging dat ik geen stuurman maar speelbal van het lot ben.

Nog verder gravend kom ik op taal uit. Gulzig zijn om de roes van het allerjuiste woord te ervaren. En soms onder de pomp gestopt te worden zoals Albert Verwey in zijn Jeugd-gedichten, door zijn vriend Democritus, zuchtend de blik omhoog naar de sterren en dan struikelen in een greppel.
De allerdiepste laag is de hoofdzonde van de billen, het ontbreken van zitvlees.

A.

Het leven is soms moeilijk te verhapstukken, de levensboom is rijk, rijkelijk in overvloed, alsmede het levenswater. Ik overwin dagelijks mijn demonen en het eeuwige niets. 
Krijger kwam, krijger zag, tijger overwon. Schreef ik nou tijger? Vooruit, dan die ook, ‘gehurkte’ tijger, verborgen draak. Ik heb vele mensen hard zien knokken om ergens bovenop te komen. Een ziekte, familie – en ze zijn allemaal in mij verenigd, dat wil zeggen, de levensenergie is universeel, dappere mensen, zo ook in onze mooie schrijverskring. Hopelijk overwin je, het verleden is geleefd, een krijger strijdt niet om te doden, een krijger strijdt om te leven.

​Marcellius

Ik heb het heel goed geleerd van mijn Moeder en Grootmoeder. Bepaalde zaken waren not done: nooit zeepwater op het erf gooien. Niet wildplassen of ontlasten. Dat zou de bewakers van het erf heel erg ontstemmen met alle gevolgen van dien. Het erf hou je schoon en netjes. Met grote voorzichtigheid werd het zeepwater geloosd in de goot. Het erf werd dagelijks schoon geharkt. Alle dooie bladeren werden verzameld op een hoop, dat gaf compost voor de vruchtbomen. Het regenwater werd opgevangen in vaten om te gebruiken voor de was, de afwas en zelfs voor het koken.
Het leven met de natuur is ons met de paplepel meegegeven. Ik ben het niet vergeten, maar de confrontatie met het erf lijkt voor mij nu zo ver weg. Zonder schaamte durf ik allerlei bijtende schoonmaakmiddelen te gebruiken. Mijn excuses daarvoor Mamaisa. Ik zal wat korter douchen. Zoveel mogelijk natuurvriendelijke producten gebruiken. Ik beloof de oude gebruiken weer in ere te hervatten, alle beetjes helpen.
De laatste keer dat ik in Suriname op vakantie was, heb ik een paar dagen in het binnenland doorgebracht. Ik had het gevoel dat ik in het paradijs terecht was gekomen. Dichte bossen, kreken, rivieren, watervallen – ik werd mentaal schoongewassen door het geluid van het stromend water, de takken in de wind en de vredige dorpen. 

Lilian Eline

Voor ons huis stroomde een modderige rivier.
Waar meterslange bamboevlotten loom en traag de rivier afzakten.
Voortbewogen door magere gespierde nootbruine mannen met lange stokken.
Aan het eind van de rit werden de bamboevlotten ontbonden en tot bouwmateriaal omgewerkt, of tot eetstokjes vermalen in de fabriek.

In Holland zag ik de slootjes dicht vriezen.
Je kon op het water lopen.
Probeerde met Friese doorlopers te schaatsen.
Ik viel prompt met mijn neus plat op het ijs en zag sterretjes!
Heb nooit schaatsen geleerd.

Ronald Pessy

Soms gloort tussen wollige regels
Een straaltje poëzie
Dan dwarrelt er een light verse op hem neer
De kleine dronken dichter waant zich dan een groot poëet
En vindt hij alles even mooi wat hij verzint
Het is maar goed dat hij het heeft opgeschreven
Omdat hij het anders morgens niet meer weet

Karel T. Nooitgedacht

Ik ben er sinds jaar en dag van overtuigd dat de mensheid Gods experiment is, en dat het experiment is mislukt. Een jaar of twee geleden heb ik dit denkraam bijgeslepen omdat God natuurlijk niet faalt en als Hij dat wél doet, heet dit geen falen maar een mysterieuze beweging. Wat nu als God een spelende God is en gewoon zin had in een eeuwig durend verzetje? Engelen en dieren zijn voorspelbaar: de eersten dienen en prijzen Hem en de laatsten eten en worden gegeten. Zo saai dat het sneu wordt. 

Zie hier de mens als SIMS maar dan in den vleze. God doet niet aan virtuele realiteit en andere flauwiteiten. Het SIMS spel leek te werken als concept maar eenmaal uit de vertrouwde safe space getrapt, namen Adam, Eva en hun nakomelingen het niet al te nauw met hun rentmeesterschap over flora en fauna. 

Maar wat als God nu géén behoefte had gehad om mensjes te kijken? Hoe zou de wereld eruit zien zonder ons? Ik denk beter. 

Ziet u koeien zichzelf suf melken om de rest van het dierenrijk te voorzien van eiwitten? Ja, ik geef het toe, dieren laten ook scheten en schijten erop los, maar als de natuur haar ding kan doen zou er geen teveel zijn aan varkens of koeien, wier mest uitgereden of anderszins wordt verwerkt, weggestopt. Verstopt zelfs. Zouden leeuwen en tijgers auto’s uitvinden om sneller te kunnen gaan van drinkplaats A naar jachtveld B? Of varkens vliegen naar een exotische plaats, waar na een maandenlange stortvloed, de aarde zich zoveel heeft verplaatst dat er een gigantische modderpoel is ontstaan, welke een beetje ramptoerist niet kan en mag missen!

Ik zou door kunnen gaan, maar ik weet niet of God het met mij eens is dat zijn spel allang niet meer leuk is. In ieder geval zeker niet voor de meeste dieren. Zal mijn eerlijkheid door Hem worden gewaardeerd of is mijn vuur al decennialang op waakvlam in afwachting van mijn komst?

Gregory Robert Manberg

Een waterig zonnetje, het licht en de lucht van katenspek en roggebrood, kastanjes en spruitjes, fazant, wildzwijn en een goed glas wijn, maretak en hulst, de goden gunstig stemmen, tranendal, de ijspegels ten spijt, een race tegen de klok en de schoorsteen, een sok, het hout voor de haard opgebaard, de oogst binnen, en buiten het krakende tapijt van vers gevallen sneeuw, wat zal de snert ons smaken en de maan schijnt op de natte straten van weleer, een nieuwe eeuw, mijn deel gezegend in de vaart der volkeren, kan nog een winter mee, zit te wachten op het lengen der dagen zolang er rook uit de schoorsteen komt.

Leo Westra

De zachte bodem veert bij elke stap
Helpt mijn herinnering draaglijk maken

Het groene licht van  de doorgang
Gefilterd door bladeren in de kruin
Geeft hoop op groeiend leven
Zoals het frisse groen
Nieuw leven schenkt

Geur van rottend blad
Bedwelmt het pad waar ik loop
Stammen zijn glad en hoog
Weerkaatsen licht van glimmende bast

Ik luister naar de vochtige stilte
Je stem komt gedempt over
Als je rustig praat is er hoop
Fijn dat je tijd voor me neemt

Want je had het veel te druk
Mist rust naar mij te luisteren
Op mij ingaan met begrip
Begrip waar ik van groei
Zoals de bomen om mij heen
Met zacht verende ondergrond
In harmonie met mijn verlangen

Mijn verlangen is vergeefs
Resoluut maak jij een eind
Aan onze verhouding
Het doet pijn van binnen
Ik laat jou mijn trots zien
Bijna onverschillig
Loop ik van je weg

Ik glimlach de aftocht met weemoed bij
Zoals de schilder de donkere storm
Bijkleurt met geel en oranje

Jean Banchet

Op den duur verdwijnt 
alles achter een muur

Raak niet zo overstuur
Het is tijdelijk
Want dan 
ruimen we alles weer op
wat achter deze muur
ja op den duur
tevoorschijn komt

En wat toen
achter deze muur was
wat dan 
tevoorschijn komt
verdwijnt ook weer 

En dan is alles weg
Netjes opgeruimd

En op den duur
groeien daar achter de muur
mooie bloemetjes

Bianca

Wat als je niet kan denken
Net als de dieren en planten
Want is de treurwilg bedroefd?
Heeft de donderwolk ook lichte kanten?

Het is geen lege blik
Die uit de tijgers ogen straalt
Maar ze zegt nooit ik-ik-ik
En dat ze van de honger baalt

De natuur is een open boek
We proberen haar te vangen
In een gedicht, verhaal, foto, op verzoek
Een schilderij op canvasdoek

Maar zij beweegt en danst
Strooit bloemenzaden, vogelparen
Alsof ze met alles sjanst
Wie kan deze dame evenaren?

M.

Het woord quuks komt van waar ik vandaan kom
Wat opvalt, is quuks
Wat niet meedoet met de stroom is quuks 
Wat haaks staat op de schuimkoppen
Quuks is een opvallende combinatie die niet kan
Een onverwacht antwoord waar je een rechte rug van krijgt
Quuks wordt wel naar beneden gehaald
Maar quuks is de rafelrand aan een koningskleed
Quuks zijn de paar altijd witte pixels op het scherm
En wat eerst quuks was, kan mode worden
Dan is quuks heel gewoon geworden
Maar dan is het niet meer quuks
Voor een kunstenaar is quuks een uitkomst
Quuks is altijd in overtreffende trap
Niet grappig maar hilarisch
Quuks is mijn koers
Quuks is Die Antwoord

Els

Er zijn wel woorden voor maar men houdt ze meestal in.
Ze zijn somber, bedreigend en raken je in je hart. En maken je deelgenoot van smart. Ze gaan er zogezegd ‘niet zo goed in’.
Deze woorden worden soms verduisterd, verstopt, met veel andere woorden omschreven.
Zoals: ‘de dood ligt op de loer’. Welke loer? ‘Iemand een loer draaien’ ken ik wel.  En ‘’t hoekje omgaan’ is ook helder. Maar op de loer??
Of ‘dood door schuld’. Dan wordt de schuld omschreven en blijft de dood voor even in een duister gat. De rechter komt hier aan te pas. Zo’n man kan beslissen over dood en leven. Blij dat het mijn beroep niet was. 

Je kunt er ook mooi over schrijven zoals Simone de Beauvoir eens deed. Een zachte dood. La mort douce. Dan gaat het over een volmaakt leven, een einde dat ‘verlossing’ heet. Een oude moeder, op ’t eind van haar leven. 

Liefde, ziekte en dood. Nauw verbonden met elkaar.
Hoe spreek je over liefde 
als je man gaat sterven?
“Zien we elkaar weer?” 
’t Is zo’n cliché. 
Waar? In ’t hiernamaals? 
Waar is dat, en hoe vind ik je temidden van die dode massa?
Hou je een bordje omhoog?
Hebben ze daar bordjes, en krijt? 
Nee, blijf alsjeblieft hier. Ik wil je nog niet kwijt.

Sytske van Bochove

Er zit een beest in mij
dat graag de leeuw in mij 
wil los laten.

Die het liefst de schaapjes 
verrot scheurt. 

Maar de leeuw wil soms 
ook knuffelen.

Al is dat misschien geschikter 
met een andere leeuw. 

Sophie van de Klashorst

Pray
Pray for the growth of grain
Summer has almost faded away
We have one day left
To pray
So pray
Today
For healthy fields of grain
Oh holy equinox
Bless us with new life
In the darkest hour
In the lightest light
Embody our soils with power
Vertumnus and Pomona
Feed our mouths with bread
Our fields may not be haunted
Protect us with thy might
In the leaves of the trees
Through the water and the sky
We ask for all thou life force
Please abide on our side

Einstein

​Iemand ziet een oceaan van melk*
De golven rollebollen over de dijk
De gedachten zijn net niet te vangen
De doodgraversjas ligt in een plas

Gevangen in een hersenkloof
Gevangen als een roerloos konijn
Gevangen door de wind
Gevangen in een lichaam

Wieltjes willen welwillend verrukken
Wieltjes wagen zachte wangen
Wieltjes draaien dramatisch door
Wieltjes blokkeren het eendrachtskoor

Zwaaien met de vlag van brommende snorren
Zwaaien op een donkere dag
Zwaaien naar een dakloos dak
Zwaaien onder een berg kranten

Daniel Declercq

*uit gedicht ‘Openingszinnen’ van Joost Oomen

De herfst… heeft zoveel emotionele facetten. Iets magisch. De dagen worden korter en mij bekruipt dat de elfen en kabouters zich roeren. Opletten geblazen. Geritsel, vooral in het bosgebied. Een gevoel van spanning. Verhalen over de kleine geesten doen hun best het nog magischer te laten voelen. De avond valt met praktische geheimzinnige kleurschakeringen om het geheel nog meer kracht te geven. Zo intens dat men de stem automatisch laat zakken en behoedzaam de weg verkent. Alle zintuigen tot het uiterste gespannen, wat vaak ondraaglijke spanning teweeg brengt. Maar zo mooi. Ik omarm de herfst omdat ik altijd in de herfst jarig ben. Vol magie en zo verstillend, zodat de lente in al haar pracht zich openbaren kan.

​Ada Klootwijk

de grond waarop
ik loop
op elke stap
voorwaarts

er hangt een waas
van zuchten
tussen de bomen

lage takken
vangen elk woord
elke gedachte

geven dit door
als de duisternis
valt

heel wat wandelaars
komen hier
hun hoofd leegmaken

in het park
worden verhalen
geschreven

Pieter Groen

Mijn leven leef ik als ’n groot feest, alleen moet je zelf de slingers ophangen. Maar ’t leven kan ook verschrikkelijk pijn doen, zoals ’n mooie rode roos. Zo fleurig, maar er zitten doorntjes aan en die doen pijn als een speldenprik.

Dan liever op de kermis, met ’n draaimolen en knikkeren in de zonneschijn. Met allemaal zonnestraaltjes, dat zijn de lieve mensen om mij heen!

Diana ’24

Ik zie je overal, doe je overall uit, over all gezien zie ik je, all over… is het nu al over?

Moeilijk te bevatten, gezien ik je overal zie, ben je daar nog? Van de berg gevallen? Of aan de blauwe hemel? Er zijn vast meerdere berggevallen, vallende berg is de oplossing, zegt Vallende Berg, het indianenopperhoofd, door erosie, zegt Splijtende Berg, zijn stamoudste. Ik denk aan de blauwe hemel, maar mogelijk is die grauwe kloof hoopvoller, dood liever levend… tenzij in het eerste geval de blauwe hemel leven herbergt… Mogelijk zou dan het eerste geval alsnog kunnen. Hopelijk leef je in die vallei, de schoot van de godinnen, lelie van de vallei, het besluit is afdalen, niet afdwalen. Door afdaling stijg je, in mijn achting, ik hoop je vruchtbaar te vinden, in verwachting.

Ik zal je wederzien.

​

Marcellius

Als ik een landschap was. Dan was ik een weiland, in alle verschillende tinten groen, afhankelijk van de zon die op me brandt, en de wind die met mijn grashalmen speelt. Ze buigen en weerbuigen, ze glimmen en zwaaien naar de zon. Ik hoor de grutto’s en ik zie de kleine pulletjes krioelen door het gras terwijl ze insecten verorberen.

Ik hoor de stem van de leeuwerik jubelen, heel hoog in de lucht. Een enkele haas beroert mij, al rennend in zijn vlucht. De bloemen in mijn vacht die mij kleuren zijn helder en vruchtbaar, net als de aarde die mij de kracht geeft alles op mij te laten groeien. Mijn uitzicht is groots, is ruimte, en ik bied het uitzicht de ruimte om mij te omarmen, binnen de bosschages aan mijn zijkanten.

Onder mij in de koele, vochtige grond zetelt de bron van mijn bestaan, bacteriën, voedingsstoffen, wormen, mollen en ander leven dat de bodem rul, bros en eetbaar maakt. Soms zie ik reeën. Soms zie ik groepen vogels overtrekken naar het zuiden, naar het noorden, en weer terug.

Maar nooit zal ik mijn plaats verlaten. Voor eeuwig gevoed en voor eeuwig voeding, in licht en in donker, in vocht en in warmte. Met de wisseling van de seizoenen wissel ik van uiterlijk. En dat zal eeuwig zo zijn.
Als ik een landschap was….

Ineke

vrijheid van denken 

in woorden laten klinken,  

uit een echte blik 

op een ervaren vorm, van 

het andere beleven.. 

Opgedragen aan publiek worden

Stolkende

​Mensen die ‘iets’, een probleem of crisis, hebben meegemaakt worden vaak geïdentificeerd als mensen met dat probleem, terwijl ze veel meer mens zijn, en soms allang over dat probleem heen zijn. Het is eigenlijk een probleem dat de hele samenleving heeft en dat dan wordt vastgepind op die ene persoon. Of op meerdere mensen, die daardoor gedwongen worden zichzelf te beschouwen als groep, maar verder weinig met elkaar gemeen hebben.

Wat ik mis is een plek voor ‘eindelijke verhalen’. Herstelverhalen maar toch anders. Herstelverhalen zijn voor zover ik weet, ik-verhalen, over je veranderde leven. Terwijl eindelijke verhalen herstel behandelen vanuit een wij-perspectief. In mijn idee van de wereld zijn we geen op zichzelf staande individuen, maar individuen in een samenleving. Een samenleving die nog hersteld moet worden, denk ik, omdat we dan eindelijk weer in staat zijn om niet alleen te overleven, maar ook kunnen en mogen samenleven zonder ge(dis)kwalificeerd te worden.

Wat een lap tekst, maar sommige kwesties zijn nu eenmaal niet zo simpel.

Adonis

Waar je al niet dankbaar over kan zijn. Blijkbaar over veel gebeurtenissen, herinneringen en ervaringen. Twee jaar geleden op vrouwendag keek ik naar Lubach op tv. Een komiek stelde een vrouw voor en die gaf een soort lezing over allerlei zaken. Opeens zei ze heel serieus, vrouwen let op: als mannen een hartaanval krijgen dan voelen ze dat meestal in hun pols of arm. Maar bij vrouwen kan het ook bij hun keel of hals zijn. Dus wees gewaarschuwd als je plotseling pijn in je hals of keel krijgt, het kan wel eens een hartaanval zijn. Ik dacht nog, dat heb ik al eens gehoord. Drie dagen later, ik was vrolijk, de zon scheen naar binnen. Ik wilde een broek gaan knippen. Legde de stof op tafel en pakte mijn schaar. Plotseling kreeg ik een hevige pijn in mijn hals en keel. Ik schrok en viel op mijn bank. Na een poosje heb ik de huisarts gebeld, ik kon anderhalf uur later terecht. Lopend daarheen gegaan en nog een half uur in de wachtkamer gezeten. Intussen dacht ik nog, oh jee, straks zegt de dokter dat ik mij aanstel. Ik kwam binnen bij hem en voor ik het wist had hij een ambulance gebeld. Ik werd opgenomen in het OLVG en de volgende dag gedotterd. Aldaar kennis gemaakt met een aardige man. Door hem, hij was portier bij buurthuis De Horizon, ben ik op onze Kantlijnschrijfclub terecht gekomen. Vanmiddag zie ik hem weer, een fijn weerzien.

​

JUUT

Het is hartje zomer, ik fiets naar de zee en duik in het koele water. Wat een topdag, het zand voelt warm aan mijn voeten. Door de warme kracht van de zon voel ik mij slaperig.
Ik dommel langzaam weg in een diepe slaap…
Dan hoor ik een stem die zegt : “Het leven is een luchtballon. Het luchtelement is je ware brandstof, adem rustig in en uit. Zet je eigen koers uit. Voel waar je op wil focussen.
Het Toverwoord is flexibel kunnen zijn. Ga de uitdagingen aan die op je pad komen!
Stuur bij en vertrouw op de wind. Adem rustig in en uit. Wat er ook gebeurt! De natuurkrachten zijn veel sterker dan jou kleine willetje. Kijk naar de wind, laat je verrassen. Het gaat niet om je bestemming, het gaat om de reis er naartoe! Elke dag is een reis, een droom. Wees je eigen luchtballon!”

Will Adelaar

Lopend door de Glorie Allee, hoor je vliegende beschermers vrolijk blowen op hun Zuinbazen. Het is kort voor de Paperclipse….
Bijna 7 plakjes vol en het mulierform kan bij Dog ingeleverd.
Zeur Reggie Manberg laat X-tochten het verhaal afrollen. Een koldermalién en zijn pandjesdrager – beiden met ezel – stoten meermaals de glorie allee door.
Witzwart uit 57 honderd 19.
Engelsen met vleugels, zuinbazen door de hele milf, wel 90 lang! Beeldzinnig, maar niet goed…
Foute actor stak dood zijn eigen, met verend mes. Dood krijgt altijd weer de hele mispoche amorf op tocht. Dood is mattie van jullie allemaal, tot en met de 7e (schaakpartij).
Gezien: Het Zevende Zegel, Ingmar Bergman, 1957

Maarten Pieter

Waar ik ook kom. Naar de natuur het licht de som, over scholen terpen en dorpen. De samenhang: het hart eruit geschoten in het aanzicht, een veeg die tot leven komt. In het geroezemoes en het ritme van de hamer en de kracht van de beitel. Wat gaat er af wat komt er bij, met mijn oog dat knippert, de afstand overbrugt, mijn ziel die erin kruipt en me lichtvoetig maakt. Het theater draagt ertoe bij om los te gaan met een zonnebloem, paardenbloem te spelen. Als een pluis in de wind zingen met de bijen, zingen in de wind, hoe creatief is dat scheppen of prikkelen. En het carnaval ging maanden door. De aardappeleters of een stil leven van een geslacht dier. De Mesdag, welk een plezier.
Het maken. Hoe te raken, de klap van de zinnen, beminnen. De muze behagen, in stilte gedragen, het klagen en de vragen jagen voorbij. Dat plaatje van genieten en lijden; levenskunst…

Leo Westra

Wat ik gisteren meemaakte, tart waarlijk elke beschrijving.
In de Dirk was ik, de supermarkt waar ik het liefst zo kort mogelijk ben om mijn bescheiden inkopen te regelen. Het was midden in de middag, niet eens druk. Ik bemerkte dat een keurige oude dame poogde met haar stok een grote glazen pot ingemaakte augurken naar voren te krijgen op het schap. Dat lukte niet goed en haar vergeefse prikken met de stok trok mijn aandacht. ‘Zal ik haar helpen’, vroeg ik me af, maar het was al te laat. De pot met inhoud kletterde op de vloer en de augurken rolden rond terwijl de lucht zich verzadigde met de stank van azijn. Van schrik liet een man een paar meter verderop een fles vierge olijfolie uit zijn handen vallen en gleed meteen uit over zijn zelfvoortgebrachte ongelukkige plas olie. De mand met flesjes Maggi brak gelukkig zijn val en gaf tevens cachet aan de geurenwirwar. Een aangesneld personeelslid caprioolde ook in de maagdelijke olijfolie en de oude dame stond stokstijf van verwarring. Uit een ooghoek zag ik dat twee knapen hun binnenzakken deskundig vulden met flessen wijn die ze overduidelijk niet wensten af te rekenen. Een man pakte een stuk Brie en at het op, terwijl de chaos toenam. Plunderdrang had de macht overgenomen.
Dit is natuurlijk een veelvoorkomende situatie bij de Dirks en Albert Heijns, maar wat mij schokkend beklijfde was mijn eigen gedrag. Ik snelde naar de gebaksafdeling en begon zo gretig mogelijk de Bossche Bollen te verorberen, eten, vreten, schrokken, dat de slagroom op snor, wangen, kin en neus aankoekte. Toen de gemoederen bedaard waren heb ik de dozen maar afgerekend en ging eigensweegs. Je bent ouder en wars van risico’s nemen.

Albert

Er valt een traan op een boterham *
Een boterham van tranen
Tranen vallen als een waterval
Waterval van boterhammen
Hammen van boter
Boterberg
Meren van melk
Land van melk en honing
Honingbij laat een traan
Van verdriet
* Uit: Openingszinnen van Joost Oomen

Ronald Pessy

inhoud en context
ontstaan, mensen en dingen
zijn in functie van
bestaan, interactie doet
vorm in tijd uitstaan: ruimte.
Opgedragen aan Bruno Latour

Stolkende

Hier sta ik, ik kan niet anders.
Met velen werden we ingepakt en ingeschoven op een grote laadwagen en vervoerd naar de plek des onheils. De ongeveerde wagen hobbelde over de straat met keien. Het publiek joelde: “Wat een saaie zooi, doe ze wat aan, doe ze wat aan!”
De hobbelzak van een chauffeur stopte na eene wijle. Bont en blauwgroen werden we eruit gejaagd. Daar werd men in een rechthoek gepositioneerd, rij na rij, kolom naast kolom. De zon scheen onbarmhartig op ons, het stof der aarde woei op in de wind. Het volk riep: “Vul ze, vul ze!”
Daar marcheerden de knechten in hun groenuniformen in carré op, de leiding voorop.
Het vonnis werd voltrokken: de bruine aarde vulde de gaten vol en het volk stormde naar
voren om het groen erin te zetten.
Mijn plaats bleek uiteindelijk ‘t balkon te zijn. Daar vond ik mijn rust. Het water bevloeide mij en ik voelde me een waterig watje. De groei zat erin, ik wilde me vergroten tot Napoleontische hoogte en soeverein regeren over mijn rijk. Toch, alas, dat was beperkt.
Liever zocht ik een perkje op met mijn bloemenvreugde.

Jaap Blokdijk

Gisteren was de Doorsnee-dag. Die werd in de hele wereld stil gevierd. Iedereen bleef thuis of ging aan het werk. Niemand hoefde ergens gezellig aan mee te doen. Er waren geen mensenmassa’s, geen festivals, geen luide muziek, geen troep, geen vuurwerk, geen activiteiten om iemand in het zonnetje te zetten.
Er was hier en daar wel dankbaarheid. Voor de rust, het alleen mogen zijn, het niks moeten – van een ander. Alle winkels waren gewoon open, alle kinderen naar school. Iedereen bleef in zijn ritme, niemand raakte overprikkeld. Op de Dam in Amsterdam protesteerden enkele mensen in feestkledij tegen wat zij deze ‘dag van de middelmatigheid’ noemden. De rest van de wereld merkte niets en genoot ervan.
Hopelijk vieren we volgend jaar weer samen de Doorsnee-dag. We laten u niets weten. U kunt zich bij uzelf aanmelden.

Monique

Vreemd fruit ook van oranje bomen houdt
We zo lang hebben gedaan alsof we beter waren
Die drie vingers eigenwijs onszelf bewijzen
Wij de wijsheid in pacht hebben gegeven
Wij onszelf zoveel eeuwen inhielden
Wij bij de beesten af… eten
Wij het immer beter weten
Wij het nimmer mogen vergeten
Wij denken dat sommigen meer waard zijn
De geschiedenis ons spiegels voorhoudt
Abel niet altijd de dader is

Heja

Stilletjes, de liggende boom buiten voor de boot is bedekt met ijs.
Geen koet, geen vogel.
Waar zijn ze allemaal in deze kou?
Ik draai de thermostaat naar rechts en kruip weer in mijn warme nest.

Gelukkig, met ‘t rijzen van de dag zijn de vogels er weer en de verwarming doet het goed!

Ter herinnering aan onze lieve Noa

Didi du Dok

Schaamte en Schuld. Wat heb ik met deze twee waarden of woorden.
Schaamte is als je je realiseert dat je iets gedaan hebt dat eigenlijk niet gepast is.
Dat betekent dat je een geweten hebt en kunt oordelen over goed en kwaad, fout of goed.
De normen en waarden krijg je normaliter bij je opvoeding mee.
Als gelovig en praktiserend katholiek meisje hield ik me er dagelijks mee bezig. Me steeds afvragend of het oké was wat ik deed, of gedaan had.
Een bekend verhaal uit het christendom is die van de Verloren Zoon. Ook de schilder Rembrandt heeft het op doek gezet.
De Verloren Zoon is het verhaal van een jongeman die zijn erfenis opeiste van zijn vader en vervolgens naar een ver en vreemd land vertrok.
Hij verkwistte zijn gehele erfenis aan feesten, vrienden en een exorbitante levensstijl. Niet denkend aan dat het geld niet tot in de hemel groeit. Op een dag realiseerde hij zich dat hij geen geld meer bezat. Je raadt het al, einde feestjes, de vele vrienden en levensstijl.
Door hevige armoede gedreven was hij genoodzaakt uit de voederbak te eten waar ook de varkens uit aten.
Wijs geworden, besloot hij toch maar weer naar huis terug te keren om zijn vader
excuses aan te bieden. De vader die zijn zoon zeer liefhad, vergaf het hem.
Dit verhaal uit het Lukas evangelie geeft goed aan wat schaamte en schuld is. En dat als je je fout realiseert, vergeving mogelijk is.
Ik betrap mezelf er vandaag de dag op dat ik een stuk losser, of gemakkelijker ben geworden in de schaamte.
Een klein voorbeeld: fietste ik vroeger op de stoep, sprak iemand me erop aan, dan schaamde ik me om wat ik gedaan had. Ik wist dat het niet mag en zeker niet netjes is.
Nu lach ik erom. Er zijn genoeg fietsers die ergere dingen doen en ermee wegkomen. Ik ben er nu echt heel relaxed over.

Denice

Ik zit in een Regentenkamer
Hoor harde muziek buiten
Ik zoek de poort naar buiten
Door de drukte van de massa
Het is hier niet te doen
Ik verdwijn
Het wordt stiller en stiller
En ik word wakker
Echt wakker
Dit keer niet moe maar vol energie
Ik sta op van een blauwe bank
Die staat in een onbekende tuin voor mij
Wat is het hier mooi
En waarom ben ik zo blij?
Ik draag een jurk gemaakt door engelen
Het is hier zo ontzettend fijn
Een vrouw staat achter mij
Ze verwelkomt me met een zachte aai
Ik draai me om, ik ken haar, en zij mij
We hoeven niet te praten, dat is hier overbodig
De vloer voelt zacht onder mijn blote voeten
Het licht schijnt door roze bladeren
Maar ik heb geen zonnebril nodig
Verderop staat een harp, ik raak één snaar aan
En herinner me dat ik hierop kan spelen
Ik wil hier zo graag blijven
“Nog drie minuten”, zegt een man in de verte
Ik voel een tafel onder mij
Harde muziek van buiten
En ben weer terug
In de Regentenkamer

Einstein

Ik draai maar wat
rondjes
op deze wereld
langs ‘s heerenwegen

Het vagebondgevoel
wappert aan een stokje
en ik werk aan conditie
die petje huilerig is
vitaminen ten spijt

Rijden langs klaprozen
geel fluitenkruid
blauwe korenbloemen
en paarse huppeldepup

Een verademing na verblijf
in de hel
Haar vlammende chemicaliën
verwoesten de eetlust
en iedere meter afstand
moet bevochten worden

Maar de bomen zijn
lentegroen en 
de wolken eindeloos
wit

Pieter Groen

Er groeit een lelietje-van-dalen op mijn rechtervoet*
Er groeit een madeliefje uit mijn neus
Mijn nieren zijn vandaag weer uit wandelen
Ik heb een heel natuurlijk lichaam
Er is een tuintje in mijn hart
Voor iedereen die de natuur liefheeft
Tuintje, noem je dat een tuintje?
Dat is een woud zo groot als Afrika
Groen, groen, groen en nog eens groen
En alles blijft maar bloeien
Het wordt nooit herfst of winter
Altijd prettig zacht weer en een zonnetje
Ook een regenbuitje op z’n tijd
Een oerwoud in je hart
Hoe voelt dat
Heel goed, zalig, heerlijk!
Gelukkig hoef ik niets te doen
Oeps, er groeien wietplantjes uit mijn oren
Wat ben ik toch een geluksvogel
Straks lekker wat te roken…
Dan kom ik weer een beetje
In dromenland
Waar veel meer mag en kan
Dan in het gewone-land
Waar je helderziend en horend mag zijn
Mag praten met de bomen en het water
Kabouters, Elfen en Aliens

* Uit ‘Openingszinnen’ van Joost Oomen

Mayke

07:00 Opstaan, langzaam aan, koude douche, kopje green juice
08:00 Ademhalingsoefeningen, Qi gong
09:00 Kijkje op het net, berichtjes, muziekje
10:00 Naar yoga
12:00 Lunch
13:00 Er op uit, stap voor stap de wereld in dwalen, verwonderen, bewonderen, praatje hier, kijkje daar, heeft ‘t zin
17:00 Thuis, de buis, avondmaal

Goede voornemens, leuke ideeën, van alles willen, maar ik ben niet alleen. Ik ben met z’n tweeën. Dat is één teveel. De één wil van alles, plezier en plezant, de mensen redden in het achterland. Vooruit met dat schip, ahoowaa Rohide. We moeten, en willen, en zullen, en doen.
Des avonds moe van het willen, en het niet doen. Verdwalen in het labyrint van m’n brein. Stotterend en stottend, gedachtentrein. De sprinter, gezellige scharrelaar, een pikje hier, een knabbeltje daar.
De nacht is zacht, zonder verre-wacht verwacht. Liggend in bed, schiet ik als een raket de kosmos in, op ontdekking reis ik zonder me te verplaatsen. Zonder stress en zonder haasten. Goed kijken, goed kijken, goed kijken.

Daniel Declerq

Ik draai maar wat
rondjes
op deze wereld
langs ‘s heerenwegen

Het vagebondgevoel
wappert aan een stokje
en ik werk aan conditie
die petje huilerig is
vitaminen ten spijt

Rijden langs klaprozen
geel fluitenkruid
blauwe korenbloemen
en paarse huppeldepup

Een verademing na verblijf
in de hel
haar vlammende chemicaliën
verwoesten de eetlust
en iedere meter afstand
moet bevochten worden

Maar de bomen zijn
lentegroen en 
de wolken eindeloos
wit

Pieter Groen

De punt aan dit apparaat
zet u op papier
en u beweegt, zoals’ t gaat
uw hand een beetje heen en weer.
Bekijk uw resultaat.
Bent u tevreden?
Is dit een brief?
Voldoende duidelijk voor uw lief?
Zo niet, stort dan naast uw hand
de inhoud van uw hart
uit in de taal
die bekend is bij ons
allemaal.
Hoogdravende taal
vreemde woorden
zullen uw lief niet bekoren.
Maar ga aan de haal
met directe taal.
Zeg wat er in u leeft
en waarom uw hand zo beeft.
Uw lief zal u gaan begrijpen
en danst zeker naar uw pijpen.

Sytske van Bochove

Bij de halte Hugo de Grootplein stapte een oudere heer in tram 3.
Zijn vale, vermoeide gezichtsuitdrukking riep een sterk vermoeden van decennia aan
tegenslagen op. Het zou mij niet verbaasd hebben als hij onlangs uit een stoffige
bundel met ‘stukkies’ van Simon Carmiggelt was gekropen.

De man vroeg de tramconducteur netjes of ie “asjeblief een haltetje mee mog rije.”
Dat verzoek werd uiteraard ingewilligd. Zulk een vriendelijk en beleefd geformuleerd rekest kan immers niemand weigeren.

Bij de volgende halte verliet de man de tram. Ik zag hoe hij met twee volle plastic zakken naar de belenende bushalte stiefelde en daar op het bankje plaatsnam.
Wellicht wachtend op een bus waarmee ie weer ietsje dichter bij zijn uiteindelijke bestemming zou geraken.

Terwijl ‘mijn’ tram de hoek om reed, glimlachte ik hem na.
“Die komt er wel. Al is het niet vandaag, dan wel morgen.”

Karel T. Nooitgedacht

Kleuren stijgen de bomen in
Een fonkelpracht van goud
Het heeft zin
De bladeren worden oud

Regen klettert neer op paden
En schept een dikke bruine moes
Het is tijd voor daden
Naar binnen vlucht de poes

De stemming gaat zakkende heen
Het jaargetijde grijpt meedogenloos in
Eenzaam maar niet alleen
Heeft het leven zin?

Dan staat de winter voor de deur
De stemming gaat omhoog
Eindelijk afgelopen met het gezeur
Het was de herfst die het uit me zoog

Weer helemaal de oude
Alhoewel
Natuurlijk griep en snipverkouden
Maar de winter is echt kinderspel

Wat verlang ik naar de lente
Naar ontluikende bloemen en zonneschijn
Een portie zon met rente
Dat is pas echt helemaal fijn

Corrie Kerssies-Kick

Vrijmoedigheid en een briljant brein leveren leuke situaties op – of hele nare -.
Om dit te overleven moet je wel Aards Overleveraar zijn.
Humor is de grootste troef. Een goede grap gaat jaren mee en levert meer op dan aardse goederen en/of geld.
Het briljante brein laat alles 180 graden draaien. Of denkt door bij aangeboden denkbeelden. Bijvoorbeeld: als u wordt geslagen, keer dan ook uw andere wang toe.
In het verlengde hiervan ligt: bent u bestolen? Biedt dan ook de andere jaszak aan.
De bijbel verbiedt waarzeggers en toekomstvoorspellers. Dan moet je terug naar een grot, want klokken en roosters zijn waarzeggers en toekomstvoorspellers. Het huis waarin je woont, de brug waar je overheen gaat. Alles is voorberekend en dus voorspeld.

Wil men onrecht?
Men kan het krijgen. Een eigen deegkoekje. Als Aards Overleveraar en Levenskunstenaar bijt ik me daarin vast.
Dat willen ze niet.
“Laat het toch van je afglijden.” “Ga door met je Leven.”
Het aanpakken van doortrapt onrecht is mijn taak als Aards Overleveraar. Als
Levenskunstenaar laat ik zo’n kans niet aan mij voorbijgaan.
Ik neem mijn Leven zeer serieus – alles wat ik tegen kom.

En – pas op, ik zie alles.

Els

Sprookjes. Ik heb mijn zakken er van vol.
Wij willen in deze tijd zo graag dat er vooral vrede is, of komt. De wereld door een roze bril zien. Zo ook ik.

Slapend wil ik deze nacht creëren hoe het beter kan. Geen gezeur. Willempie’s toespraak geloofwaardiger maken, of is dat te veel gevraagd? Misschien iets beters?

Alhoewel…

Het land der dromen, wat een onzin! Realiteit hebben we nodig. Geen gemijmer over hoe het is of was. Laten we het zo realistisch maken als het maar mogelijk is.

Met deze gedachten leg ik mijn hoofd neder.

Maar… het lukt mij om niet kwade gedachten de hoofdrol te laten spelen.
Kwade gedachten passen mij niet.

Een nieuwe dag. Vooruit, de zon schijnt, de hemel is blauw, de bloemen laten het mooiste van de natuur zien, mijn buurman geeft me een zoen en iedereen groet elkaar en zingt.
De wereld doet haar best. Vrede voor iedereen!

Ada Klootwijk

De pen, of pennen, waarmee ik m’n gedachten en emoties projecteer en mijn vorderingen, groei, toeval, de dromen, wonderen, het geschreven woord, deel, of de verhalen die tot leven kwamen. Hoe het kan lopen. Het pad terug. De krullen die ik maakte met de kroontjesvulpen die naar de hand ging staan als goed gereedschap of als wapen. Laat me leiden door de hand en de handen waar ik in belandde. De contracten die werden getekend. De bestellingen, debiteuren, crediteuren, balansen, de staat van het zijn, het verval, de groei en de bloei. Het begon met een lei en griffel, toen het potlood, vervolgens de inkt en de lap. Het vloeipapier. De set met pennenhouder. Hoe lang geleden dat die in de etalage van de PC Hooftstraat lag. Het was zeehondenbont, niet meer voor te stellen. Kreeg het kado. Het is lang met me meegereisd en in Bretagne ook weer weggegeven. Verbindingen die ik maak, een gedachtesprong, een eiland in de Zuiderzee voor Muiden. Het heet Hooft. Waar ik vorig jaar aan wal sprong en de nacht doorbracht met een bloedmaan.

Leo

De kerk in Diemen
blijft staan ondanks de meedogenloze regen
die erop zal striemen.
Verandering der verlichting.
Beloofd land voor wie?
Moed der wanhoop,
ze slaan zich samen erdoorheen,
al is het in strijd met de andere meid.

De hoop dus, alles op de grote hoop, de kerk is de hoop, hoop heethoofden in de kerk.
Neem de wereldvrede, niet jezelf, al te serieus, er is nog hoop en voor mijzelve dan ook?
Sinds ik bejubeld werd door die jonge deerne van 34 op tweede kerstdag zie ik weer hoop.
Ga niet met die typische gymnasiummeisjes in zee, zei mijn ex, daar is die strijd weer.
Bezet? Dat is de wc ook weleens… Jaloezie en kinnesinne, schik het voor jezelf in de
minne, zolang er daar wat te minnen valt hoef je niet naar de plus, dit keer geen kus van een
Rus, wat doen we met Poetin? Doodzwijgen? Dat zal lang duren. Ik hoop geen gelukkig
nieuwjaar voor hem, een kentering van het lot en een snelle afwenteling van de grote
ommekeer. “Dr Crimson wordt verstoten van de Krim”, of is dat een sprookje van Grimm?
Grimmig en schimmig zal het worden, is het al, hoe houden de Bedoeïenen van de Oekraïne zich staande?
Kreun, steun, houd moed, moeders en dochters!
Mondiaal, gooi tsaar Poetin en de zijnen op de grote hoop en… gaat er een hoop
veranderen?
Het zal wel moeten!
– Marcellius

Marcellius

Ik heb de vragen beantwoord
als je daar nog vragen over hebt
voel je vrij om te vragen
al weet ik niet of ik jou antwoord.
Ik ben een grensgeval.
Ik sta niet vrij en zit niet vast.
Ieder die zich gelijk stelt met mij
hoort nergens bij, behalve ons wij.
We zijn constant in drukte.
Iedereen die aan ons voorbij gaat
is maar even vrij, of eigenlijk niet
want in tegenstelling tot ons wij
moeten ze van huis heen en terug naar thuis.
En wij? Zijn wij dan nergens op weg naar toe?
ik denk van wel, ik voel van misschien, twijfel.

Lucien

De overwinning is aan ons! Aan het begin van de campagne wist ik al dat het in de sterren
stond! U weet hoe verknocht ik altijd gestreden heb voor onze zaak!
Hopeloze tv spotjes van onze tegenstanders geven nog meer reliëf aan deze overwinning,
die alleen nog maar overtuigender is geworden nu de complete wolvenroedel met
onbekende bestemming oostwaarts is afgedropen. Geen verse schoolboekjes hebben u
kunnen overtuigen van welke agitprop ook die de wolven u in de maag probeerden te
splitsen. Wij zijn en blijven scherp op onze zaak, waarbij ook de slagers hun geslepen
messen onverrichterzake moeten neerleggen. Ik zag er persoonlijk op toe dat de stallen leeg
blijven, mede door uw onvermoeibare spreekkoren. Geen slager, geen vee waagde zich nog
in de stallen. Speciale aandacht voor enkele sluipende boerenkatten heb ik me getroost.
Mijn intense slagschaduw over het landschap deed hen voor onbepaalde tijd onder het bed
verdwijnen.
Ik als voorzitter van onze partij verklaar dit land voor opgeruimd, stankvrij en definitief aan
mij en het bestuur onderworpen. Ons bestuur kan nu tot in alle hoeken en gaten het model
van de hardware die u later zult leren kennen, uitrollen. De bijsluiter in hoge oplage krijgt u
van mij gratis toegestuurd.
Dat zal ze leren, die tegenstanders met hun radiospotjes over goedkope voedselpakketten
als u maar op ze stemde. We maken voortaan ons eigen eten, als je de machine maar hebt.
Het paradijs is in het westen zeg ik u, vrij van wilde dieren, slagers, boerenkatten en ander
gespuis. Ik, koning Midas de Eerste der vossen, verklaar de kippenrennen voor geopend en
open bij dezen het feest!

Maarten Pieter

Beste wolken in de lucht
We hebben gelukkig gewonnen
Alles was geheel verzonnen
Het kostte ons geen zucht
Zelfs van alle zonnen
Die ons hebben getucht
En diegenen die zijn gevlucht
Met veel boetes en bonnen
Maar nu kunnen wij blazen
Naar wie maakt niet uit
We hebben nu de fluit
Ondanks al die grote bazen

Wij maken alles buit

JUUT

Integriteit, betrouwbaarheid, geloven in jezelf en de ander, compassie voor jezelf. Is dat
verenigbaar met gebrek, met het idee dat er niet genoeg is voor iedereen? Juist deze tijd,
van kou, grijze wolken, kale bomen, weinig verse groenten en fruit, zou je denken dat je
jezelf van alles moet ontzeggen om in evenwicht te zijn met je omgeving. Maar juist deze tijd
is ook een tijd van een warme kamer, een open haard, samen zijn, samen eten en vieren.
Een gevoel van overvloed, van liefde, van geborgenheid, juist omdat de buitenwereld nors is
en onvriendelijk. Kleuren tegen de grijze achtergrond, van lichtjes en lachen, van volle
magen en leuke spelletjes in de warmte van elkaar.

Ineke

Ronald Pessy

In elk lief wit wolkje dat eigenwijs die oneindige meteloosheid wil bereiken…
In elke nieuwe eerste dag op een frisse werkvloer…
betegeld met naakte hoop op de grondwettelijk beloofde gelijke kansen.
Ik zoek je in eerste verliefdheden, heftig kloppende harten.
In onze eerste danspassen samen, in nog onbeantwoorde intense smaakbeden.
Ik zoek je in je schuchtere, levensvreemde en o zo dappere jongere broer.
Verloren in het verleden… wachtend op weerzin of…
Ik kan je ergens vinden… in het geduld.

Heja

Hij struinde door het hoge gras
Sneed zijn armen en benen open
Weggestuurd door z’n baas
Nog meer uit Polen
Maakte voor zijn verloren ouders
Z’n dito vrienden en het koninkrijk
Bootjes gevuld met z’n verdriet
Kon ie maar meevaren
Had alleen gratis toegang als
Onbevoegde zwerver in het militaire bos
Ik kwam je vingerafdrukken tegen

Jaap Blokdijk

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was
En wij in een ver land op hoge bergen stonden…
In Holland was het winter
Ik was net 71 jaar geworden
En liep op mijn laatste benen
Als ik nu niet weg ging

Dan stierf ik in dit koude kikkerland
Ik wil begraven worden 
Onder ruisende palmen
En rijstmaaltijden eten
In de tijd die me nog rest
Ik wil het leven tekenen
En beschrijven in verhalen en gedichten
Dit is mijn testament

Ronald Pessy

Wat zie je als je mij aankijkt?
Vanuit jouw binnenwereld met al je eigen gedachten.
Zo zie je mij.

Wat zie je als je mij aankijkt?
Je ziet in mij je eigen schaduw waar je bang voor bent.
Dat zie je, vergroot in mij.
Het komt naar buiten als irritatie.
Jouw eigen frustratie zie je niet.
Het ligt allemaal aan de ander.
Zo zie je mij.

Wat zie je als je in vrijheid naar mij kijkt?
Zonder oordelen vanuit goed of fout.
Niet beoordelend naar mij.
Wel kijkend vanuit de non-dualiteit.
Dan zie je mij staan in mijn eigenheid.
Dan kijk je mij aan.

Wat zie je wanneer je in eerlijkheid naar jezelf kijkt?
Wat is er in jou dat jij je met iets bemoeit buiten jou?
Ik voel dat ik de spiegel ben voor de ander.
De ander is een spiegel voor mij!
Dan kijken we elkaar aan.

Wat zie je als je mij nu aankijkt?
We zijn allebei onderweg.
Ons eigen pad volgend.
Dat is voor mij vrijheid die ontstaat door eerlijk naar jezelf te kijken.
Door de ander er te laten zijn in haar en zijn eigenheid.
Dan hebben we echt contact.
Wanneer we beiden in de spiegel kijken, dan zijn we echt vrij.
We kijken elkaar dan aan!

Will Adelaar

Muziek kregen we thuis mee door het zingen van Psalmen en Gezangen. Mijn vader kende er veel uit zijn hoofd. En dan mijn dolende oom Jan. Die kwam graag logeren en zat dan uitbundig op het harmonium te spelen. Van hem heeft mijn broer de eerste noten geleerd. Mijn broer werd de muzikant in ons gezin. Hij heeft al het koper wel bespeeld (ook de tuba, in de kelder!). Zijn opleiding kreeg hij bij de plaatselijke harmonie. Na drie maanden militaire dienst gaf hij zich met zijn dienstmaatje Willem Breuker op voor een muziekopleiding. Mijn broer Bram kwam door de selectie, Willem niet. Die is om het een of ander afgekeurd en heeft, zoals we weten, later een muziekcarrière gemaakt.
Mijn broer liet zijn trompet vooral in de kerk schallen. En hij kwam in een jazzband, die trad op schoolfeesten op, ook op mijn middelbare school. Ik kreeg er ineens vriendinnen bij; die wilden maar wat graag in de buurt van de bandleden komen. De band oefende eerst in een clubhuis, maar toen dat niet meer kon, vroeg mijn broer of het bij ons in de huiskamer mocht. Mijn vader ruimde de hele kamer uit. Bram moest wel de buren waarschuwen. Zo was ik elke zaterdag getuige van een invasie van leuke jongens met imposante instrumenten. De buurt kwam kijken. Het was swingen geblazen!

Sytske van Bochhove

Een vraag die zo complex is dat er moeilijk een eenduidig antwoord op gegeven kan worden. Ik, die als klein onzeker meisje mijn hoofd niet boven het maaiveld uit durfde steken, staan voor wat ik diep in mijn hart voelde, beleefde. De aandacht op me gevestigd zien was al iets waar ik niet aan denken moest. Terwijl mijn geest elke keer in mijn oor fluisterde: “Kom doe het nou, wees een flinke meid!” Die welzijnsstaat heb ik vele malen voorbij laten gaan. Mijn vader voerde immers de boventoon, daar durfde ik niet tegenin te gaan. Belangrijker was bij hem in de gunst te blijven.
Het heeft mijn jonge leven beheerst. Het verleden heeft mij geholpen door diepe dalen te ploegen. Het was nodig door deze zware periodes te gaan, steeds een beetje meer. De schooltijd door. Mijn jeugd met al zijn ups en downs. Elke keer iets prijsgeven van de blokkades die mij gevangen hielden, of, een beter beeld: ik liet me gevangennemen.
Totdat de ketenen niet langer nodig waren en ik de weg zag die ik gaan wilde. Duidelijk, dat de heldere tijd aanbrak. Geen diepgewortelde pijn en verdriet meer. De zelfbedachte ketens verbreken en de vrijheid voelen. Mezelf uit de schaduw trekken en mezelf laten zien: wie ik ben en waar ik voor sta. Vrijheid van geest. Elkaar respecteren en liefhebben als jezelf. Dat is onze geschiedenis door de tijd heen. Dan is er geen morgen, geen verleden. De vrijheid is er altijd, altijd geweest.

Ada Klootwijk

Mijn eerste liefde vond ik in tekenen.
Ik wilde kunstenaar worden.
Ik kwam uit het warme tropische Java op een koude winterdag op Schiphol aan.
Mijn zusje kreeg een pop en een zilveren gekleurde speld van de stewardess.
Ik kreeg een grote geelgroen plastic VW-busje en een goudkleurige speld.
Ik was een Indisch jongetje met een reusachtig minderwaardigheidscomplex.
Ik was acht jaar.
We werden in een pension geplaatst.
Op de Nederlandse lagere school werd ik een klas teruggezet.
Het was niet bevorderlijk voor mijn gehavende ego.

Mijn zusje vertelde toen ik 60 was, dat mijn vader verantwoordelijk was voor mijn degradatie.
Hij zei tegen de school: “Ik wil dat hij goed Nederlands leert, zet hem maar naar een lagere klas om de basis te leren.”
Ik lees al 60 jaar, maar had nooit iets geschreven. Totdat ik een herseninfarct kreeg. Mijn rechterhand kon niet schrijven, ik kon ook niet praten.

Maar na enige tijd kon ik weer tekenen. Maakte een collage bij mijn eerste gedicht. Ik herinner nog maar een regel: “Kon alleen dierengeluiden maken”.

Gaf het aan de receptioniste. Die las mijn gedicht en moest huilen. “Hee”, dacht ik: “misschien iets voor de toekomst”. Later in een impuls gaf ik me op voor workshops bij de OBA. Tot mijn verwondering kon ik meekomen met de hobbyschrijvers, voelde me als een vis in het water.

Na tien jaar schrijven weet ik nog steeds niet hoe ik schrijf. Ik beschrijf het alsof je op een radiostation afstemt; ik neem een onderwerp in gedachten en zet mijn verstand op nul, in plaats van muziek komt een verhaal uit mijn handen tevoorschijn.

Is dat niet vreemd? Ik noem het ‘in meditatie gaan’.

Mijn vader heeft zijn doel bereikt. Na 60 jaar ben ik goed in Nederlands. Ik ben de enige in de familie die verhalen en gedichten kan schrijven. Mijn eerste liefde is niet beantwoord.

Heb nooit iets bereikt in die 60 jaar met tekenen.
Heb meer succes in die 10 jaar met mijn tweede liefde.
Het schrijven.

Ronald Pessy

Kheira

In de nacht van Parijs
gingen wij samen op reis

Wij kenden elkander nog niet
maar de nacht had een verrassing in het verschiet

Dwalend door de stad in al zijn pracht bracht jij mij de liefde op mijn pad.

Stella

Sjors en Jimy en de rebellenclub.
In de Panorama en de bioscoop West-end en of het de nasynchronisatie was, het was nogal tam.
Spanky en zijn vriendenclub was een zooitje bij elkaar geraapt geharkt circus waar ook nog drank aan te pas kwam.

Our Gang Alfafa en more. De underdog Pipi was ook zoiets.

Vrijheid, blijheid. Jack Nicholson op de motor als MP in het gekkenhuis of een hotel.

Een rebel op en top underdog. En waar begon ik.

Bevel is bevel niet, het gras betreden: verboden.

Leo